Sluw.

Wacht maar, ik kom je op ’t jak.

Waardin.

Je moest in ’t blok, jij schelm.

Sluw.

Je bent een del. De Sluws zijn geen schelmen. Kijk maar in de kronieken; we kwamen in ’t land met Richard den Veroveraar. Dus: paucas pallabris; laat de wereld haar gang gaan; sessa!

Waardin.

Je wilt me dus de glazen niet betalen, die je gebroken hebt?

Sluw.

Neen, geen penning; ga weg, Jeronimus; kruip in je koud bed en ga je warmen.

Waardin.

Ik weet wat me te doen staat; ik ga den schout halen.

Sluw.

Doe dat, en zijn moêr en zijn grootje er bij; ik zal hem naar de wet te woord staan; ik ga geen duimbreed van mijn plaats, jongen; laat hem maar komen, en fatsoenlijk ook. 15

Lord.

Ik zeg u, jager, zorglijk voor de honden!

Zie, Vlugvoet schuimt, voer dezen aan de lijn,

En koppel Nero met den diepen blaffer.

Wat nam die Zilver, aan den hoek der haag,

Den koud geworden voet goed op, niet waar?

Ik gaf dien hond nog voor geen twintig pond.

Eerste Jager.

Nu, Veltman is zoo goed als hij, mylord;

Hij blafte, toen geen een den voet meer vond,

En tweemaal vond hij heden ’t flauwste spoor;

Geloof me, ik acht hem beter nog dan Zilver.

Lord.

Kom, kom, loop heen; was Echo even vlug,

Hij gold mij meer dan een dozijn als Veltman.

Maar voeder en verpleeg hen allen goed;

Mijn plan is, morgen weer ter jacht te gaan.

Eerste Jager.

Zeer goed, mylord.

Lord.

Wat is dat?—Dood of dronken? Haalt hij adem?

Eerste Jager.

Hij ademt, heer. Bier houdt hem warm, want anders

Waar’ ’t bed te koud voor zulk een vasten slaap.

Lord.

Beestachtig; zie, wat ligt hij als een zwijn.

Foei, Dood! hoe laag en walg’lijk is uw grijns!—

Hoor, met dien dronkaard voer ik eens wat uit.

Wat dunkt u, wierd hij eens te bed gebracht,

In keurig nachtkleed, ringen aan de vingers,

En stond een lekker maal aan ’t bed gereed,

Bedienden hem lakeien bij ’t ontwaken,

Wist dan de beed’laar zelf wel, wie hij was?

Eerste Jager.

Mylord, dan was hij zeker in de war.

Tweede Jager.

Hij zou al heel raar opzien bij ’t ontwaken.

Lord.

’t Zou als een droom of tooverij hem zijn.— 44

Komt, neemt hem op en voert de grap goed uit;

Draagt hem behoedzaam in mijn pronksalet,

Behangt den wand met wulpsche schilderijen,

En wascht zijn stoppelkop met geur’ge waat’ren;

Brandt reukhout, dat de kamer parfumeer’;

Houdt ook muziek gereed, die bij ’t ontwaken

Hem met een zoet en hemelsch lied begroet’;

En wil hij spreken, fluks dan bij de hand,

En vraagt hem, diep en onderdanig buigend:

„Wat is ’t bevel van uw hoogedelheid?”

En dan hoû de een hem voor—een zilv’ren bekken,

Vol rozenwater en bestrooid met bloemen;

Een ander draag’ de kan, de derde een handdoek;—

„Behaagt het uw hoogedelheid, de handen

„Wat af te koelen?” zegt ge dan. Een ander

Sta met een keur van fraaie kleed’ren klaar,

En vrage, welk gewaad hij aan wil trekken;

Die spreek’ hem van zijn paarden en zijn honden,

En hoe Mevrouw steeds om zijn ziekte treurt;

Bepraat hem, dat hij maanziek is geweest;

En zegt hij: „Wat! ik ben—” zegt, dat hij droomt,

Nooit anders was, dan een vermogend lord.

Doet dit, en doet het recht natuurlijk, vrienden;

Dit wordt een allerkostelijkste grap,

Indien zij met beleid wordt uitgevoerd.

Eerste Jager.

Heer, ’k sta u borg, wij spelen onze rol

Zoo dat hij naar onze’ ijver denken moet

Te zijn, wat wij hem zeggen, dat hij is.

Lord.

Neemt hem voorzichtig op; legt hem te bed;

En ieder op zijn post, als hij ontwaakt!

Ga, kijk eens, knaap, wat die trompet beteekent;

Een edelman misschien, die op zijn reis

Hier op wil houden, om eens uit te rusten.

Welnu, wie is ’t?

Dienaar.

Welnu, wie is ’t? Schouwspelers zijn ’t; zij vragen

Als gunst, heer, voor uw edelheid te spelen.

Lord.

Geleid hen hier.

Geleid hen hier. Zoo, mannen, gij zijt welkom.

Eerste Schouwspeler.

Dank voor uw goedheid, edel heer.

Lord.

Wenscht gij deze’ avond op mijn slot te spelen?

Tweede Schouwspeler.

Schenkt ons uwe edelheid dit voorrecht, ja. 82

Lord.

Recht gaarne.—Dezen vriend hier ken ik nog;

Hij speelde eens voor den oudsten zoon eens pachters;

Gij maaktet toen een edelvrouw het hof;

Uw naam is mij ontschoten, maar gij speeldet

Die rol zeer goed, natuurlijk, zooals ’t hoort.

Eerste Speler.

’t Was Soto, denk ik, wat UEed’le meent.

Lord.

Ja juist, die was ’t;—dat speeldet gij voortreff’lijk.—

Komaan, gij komt of gij geroepen waart;

’k Heb naam’lijk juist een grap bedacht, waarbij

Uw komst van grooten dienst mij wezen kan.

Hier is een lord, die bij uw spel wil zijn;

Maar ’k vrees bijna, dat ge u niet goed kunt houden,

En bij zijn koddig doen,—zijn edelheid

Zag van zijn leven zoo’n vertooning niet,—

Licht in een bui van lachen uitbarst en

Hem grieft en ergert; want, dit zeg ik u,

Vertrekt gij uw gezicht maar, hij wordt boos.

Eerste Speler.

Vrees niets, mylord; wij kunnen ons bedwingen,

Al waar’ hij ook de dolste kwant ter wereld.

Lord

(tot een der Bedienden). Hier, knaap, geleid hen naar de voorraadkamer;

Heet ieder vriend’lijk welkom, en draag zorg,

Dat wat mijn huis kan schaffen, hun gewordt.—

(Tot een Bediende.) En knaap, ga gij naar Bartholo, mijn page,

En dos geheel als edelvrouw hem uit;

En breng hem, zoo getooid, naar ’s dronkaards kamer,

Noem hem „Madame”, buig recht need’rig voor hem,

En zeg hem, dat, zoo hij mijn gunst op prijs stelt,

Hij zich beleefd gedragen moet, zooals

Hij wel heeft opgemerkt, dat eed’le vrouwen

Haar echtgenooten met respect behand’len;

Op zulk een wijs treed’ hij den dronkaard nader,

Met zacht gefluister en een diepe buiging,

En zegg’: „Wat wil uw edelheid bevelen,

Opdat uw echtgenoot, getrouw en need’rig,

Haar plichtsbesef en liefde u toonen moog’?”

Dan moet hij hem omarmen, lokkend kussen,

En storte, ’t hoofd verborgen aan zijn borst,

Een tranenstroom, uit overmaat van vreugd,

Dat zij haar eed’len gâ hersteld mag zien,

Die deze zeven jaar zich altijddoor

Een arm, afzichtlijk beed’laar heeft gewaand.

Verstaat de knaap de kunst der vrouwen niet,

En kan hij niet, zoo vaak hij wil, een vloed

Van tranen storten, dan moog’ hem een ui

Van dienst zijn, die, verborgen in een zakdoek,

Hem, trots zijn aard, uit de oogen water pers’.

Zorg, dat dit alles nu met spoed geschied’;

Straks deel ik u nog meer bevelen mee. 130

Ik weet, de knaap zal wel naar eisch de gratie,

Stem, gang en houding van een dame treffen;

’t Zal kost’lijk zijn, als hij gemaal hem noemt,

En als mijn volk zich op de lippen bijt

Bij ’t need’rig dienen van deez’ kinkel. ’k Ga

Er zelf op toezien; mijn aanwezigheid

Betoom’ hun uitgelatenheid, die anders

Door ’t dolle heen zou gaan en ’t spel bederven.

Sluw.

In ’s Hemels naam, een potteken scharrebier!

Eerste Bediende.

Verkiest uw edelheid een roemer wijns?

Tweede Bediende.

Verkiest uw lordschap van deez’ confituren?

Derde Bediende.

Welk kleed verkiest uw lordschap voor vandaag?

Sluw.

Ik ben Stoffel Sluw; noem mij geen edelheid of lordschap; ik heb nooit van mijn leven wijn geproefd; en als je mij confituren wilt geven, geef mij dan confituren van rundvleesch; vraag me maar nooit, welk kleed ik dragen wil; want ik bezit niet meer wambuizen dan ruggen, niet meer kousen dan beenen, niet meer schoenen dan voeten; ja soms meer voeten dan schoenen, of zulke schoenen, waar mijn teenen door het bovenleer heen komen kijken.

Lord.

God moge uw lordschap van deez’ waan bevrijden!

O dat een man van rang, van zulk een afkomst,

Van zulk een rijkdom en van zulk een aanzien,

Door zulk een boozen geest geteisterd wordt!

Sluw.

Wat! wilt gij mij dol maken? Ben ik niet Stoffel Sluw, de zoon van den ouden Sluw van Burtonheide, van geboorte marskramer, door opleiding wolkaarder, bij verandering berenleider en nu van beroep ketellapper? Vraag maar eens aan Maartje Kappervol, de dikke bierhuiswaardin van Wincot, of zij me niet kent; als ze niet zegt, dat ik bij haar voor veertien stuivers in het krijt sta voor dun bier, kalk me dan maar aan, dat ik de grootste leugenaar ben van de christenheid.—Wat! ik ben toch niet behekst? hier heb ik— 27

Eerste Bediende.

O, dit is ’t, waar uw echtgenoot om treurt!

Tweede Bediende.

O, dit is ’t, wat uw dienaars zoo bedroeft!

Lord.

Ja, daarom schuwt uw maagschap dit uw huis;

Zij worden door uw waanzin afgeschrikt.

O, denk eens aan uw afkomst, edel heer,

Roep uwen lang verbannen geest terug,

En ban deez’ droomen, u onwaard, van hier;

Zie, hoe uw dienaars need’rig om u staan,

Elk op zijn post, gereed op uwen wenk.

Wilt gij muziek? hoor toe! Apollo speelt,

Een nachtegalenkoor is daar en zingt.

Verlangt gij rust? U wacht een legerstede,

Zoo zacht en heerlijk als het weeld’rig bed,

Eens voor Semiramis met zorg gespreid.

Kiest gij een wand’ling? zie, wij strooien bloemen;

Een rijtoer? opgetoomd zijn uwe paarden,

Hun tuig met goud en paarlen overdekt;

Een valkenjacht? uw edelvalken klimmen

Veel hooger dan de leeuwrik; wilt gij jagen?

Het hemelwelf geeft antwoord aan uw honden;

Zij wekken de echo’s uit der aarde schoot.

Eerste Bediende.

Verkiest gij lange jacht? uw hazewinden

Zijn sneller dan het hijgend hert of ree.

Lucentio.

Gij weet het, Tranio, hoe de vuur’ge wensch

Om ’t schoone Padua, der kunsten wieg,

Te zien, mij naar het vruchtb’re Lombardije,

Dien lusthof van het groot Italië, dreef;

En hoe mij ’s vaders wensch en wil daartoe

Zijn zegen gaf en u tot metgezel,

U, trouwe dienaar, jaren reeds beproefd;

Hier zijn we aan ’t doel en willen ’t pad der kennis,

Der eed’le studiën inslaan, ons tot heil.

Pisa, beroemd door tal van eed’le burgers,

Schonk mij het aanzijn en mijn vader ook,

De wereld door als hand’laar wel bekend,

Vincentio, van den stam der Bentivogli.

’t Betaamt Vincentio’s zoon, die in Florence

Werd opgevoed, dat hij, zooals men wacht,

Door edel doen zijn rijkdom glans verleen’;

En daarom, Tranio, wil ’k mijn studietijd

Aan deugd en aan dat deel der wijsheid wijden,

Dat leert, hoe ons het waar geluk alleen

Door deugdbetrachting kan ten deele vallen.

Onthoud uw raad mij niet; want nu ik Pisa

Voor Padua verliet, is ’t mij als een,

Die uit een waadb’ren plas in ’t meer zich stort

En gretig zijnen dorst te lesschen tracht. 24

Tranio.

Mi perdonate, beste jonge meester,

Ik denk hierin volkomen als gijzelf,

En ben verheugd, dat ge in uw plan volhardt,

Der zoete wijsheid honigzoet te zuigen.

Slechts dit, mijn goede meester, laat ons toch,

Terwijl wij deugd en zedeleer bewond’ren,

Geen Stoïkers, geen stijve stokken zijn,

Zoo vroom verdiept in Aristoteles,

Dat wij Ovidius voor een schandvlek reek’nen.

Leer Logica door wedstrijd met uw vrienden,

Welsprekendheid in ’t dagelijksch gesprek;

Verfrisch u met muziek en poëzie;

Dat Wiskunst u en Metaphysica

Slechts laven, als de trek u hong’rig maakt;

Want niets gedijt, als lust en liefde ontbreekt;—

In ’t kort, studeer wat u het meest behaagt.

Lucentio.

Ik dank u, Tranio, want uw raad is goed.

Was Biondello nu maar aangeland,

Dan brachten we onze zaken fluks op stel,

En huurden we ons een woning, ter ontvangst

Der vrienden, die ons Padua schenken zal.

Maar kijk eens, wat gezelschap daar verschijnt!

Tranio.

Een optocht wis, die ons hier welkom heet. 47

Battista.

Neen, eed’le heeren, dringt niet verder aan;

Want wat ik vast besloot is u bekend:

Mijn jongste dochter nimmer uit te huwen,

Aleer mijn oudste een man heeft opgedaan;

Heeft een van u nu zin in Katharina,—

Daar ik u beiden ken, u beiden mag,—

Die maak’ haar vrij het hof; mij is het wel.

Gremio.

Het hof? Ik ducht haar slof; ze is mij te grof;—

Hoe is ’t, Hortensio, gij, verlangt ge een vrouw?

Katharina

(tot Battista). Mijn vader, zeg, is ’t uw bedoeling, mij

Te koop te veilen aan dit edel paar?

Hortensio.

Een paar? Met u wil niemand zijn gepaard,

Voordat ge toont een liever zachter aard.

Katharina.

Geloof mij, heer, wees niet beducht; gij zijt,—

’k Verzeker u,—niet halfweg tot haar hart;

En dacht ge ’t soms, zij nam een driestal op

En kamde er ’t hoofd u mee, zooals men dorscht,

En verfde uw facie als van een hansworst.

Hortensio.

O Heere God, bewaar ons voor zoo’n duivel!

Gremio.

En mij ook, Heere God!

Tranio.

’t Is kost’lijk, heer! die voert wat in haar mars;

De deerne is stapelgek of wonderdwars.

Lucentio.

Terwijl van de and’re ’t zwijgen mij behaagt;

Zij toont de zachte schuchterheid der maagd.

Stil, Tranio!

Tranio.

Juist, meester, ja; geef daar uw oog den kost.

Battista.

Mijn heeren, om u ook ’t bewijs te geven,

Dat ik het meen;—Bianca, ga naar binnen;

En wees er niet bedroefd om, mijn Bianca,

Ik heb u toch niet minder lief, mijn kind. 77

Katharina.

Mijn popje, wat schreit ge, wat greit ge?

Wees niet zoo dom, ge weet zelf niet waarom.

Bianca.

Dat ik niet lustig ben, verlustigt u.—

Deemoedig, vader, eer ik uwen wil;

’k Heb tot gezelschap mijn muziek en boeken;

Daar ben ik mee alleen, toch niet alleen.

Lucentio.

Hoor, Tranio; ’t is, alsof Minerva spreekt.

Hortensio.

Signor Battista, wees toch niet zoo streng;

Het grieft mij zeer, te zien, dat onze liefde

Bianca leed brengt.

Gremio.

Bianca leed brengt. Wat! ge sluit haar op,

Signor Battista, om deez’ duivelin,

En straft haar voor de scherpe tong van de and’re?

Battista.

Berust er in, mijn’ heeren, dit staat vast;—

Bianca, ga naar binnen!

Maar wijl ik weet, hoe zij genoegen vindt

In zang en snarenspel en poëzie,

Verlang ik onderwijzers in mijn huis,

Bekwame lieden. Weet soms een van u,

Hortensio of signore Gremio, er zoo,

Zend hen gerust tot mij; zijn zij geschikt,

Dan zal ik ruim betalen; ik spaar niets

Om mijne kind’ren deugd’lijk op te voeden;

En nu vaartwel!—Gij, Katharina, blijf;

Want ik heb met Bianca nog te spreken.

Katharina.

Nu, ’k mag toch, denk ik, ook wel gaan; waarom niet?

Wie schrijft mijn tijd mij voor? alsof ikzelf

Niet wist, wat ik moet doen en laten? Ha!

Gremio.

Loop naar des duivels grootmoeder!—Uwe gaven zijn zoo goed, dat niemand van u gediend is.—Zoo groot is de liefde tusschen Katharina en haar vader niet, Hortensio, of wij mogen wel op onze nagels gaan blazen en geduldig vasten; onze koek is aan geen van beide zijden nog gaar. Vaarwel!—maar toch, als ik ten pleiziere van de lieve Bianca op de een of andere wijze een geschikt man kan opdiepen om haar les te geven in haar lievelingsvakken, zal ik hem aan haar vader zenden.

Hortensio.

Dit wil ik ook doen, signore Gremio; nog een enkel woord, bid ik u. Hoewel de aard van onzen wedstrijd tot nog toe geen overeenkomst tusschen ons toeliet, zou het, wèl ingezien, nu toch voor ons beiden van belang wezen,—om weer toegang te verkrijgen bij onze schoone gebiedster, en het geluk te hebben van weer mededingers te zijn in Bianca’s min,—toch één ding vooral te bewerken en het tot stand te brengen. 121

Gremio.

En wat dan, bid ik u?

Hortensio.

Wel aan haar zuster een man te bezorgen.

Gremio.

Een man? een duivel!

Hortensio.

Ik zeg, een man.

Gremio.

Ik zeg, een duivel. Gelooft gij, Hortensio, dat, al is haar vader ook nog zoo rijk, iemand zoo gek zal wezen, van de hel te trouwen.

Hortensio.

Wat, Gremio, al gaat het uw lijdzaamheid en de mijne te boven, haar luid gekrijsch te verdragen, kom, man,—er zijn nog wel goeie kerels genoeg in de wereld, als ze zoo maar te vinden waren, die haar wel met al haar gebreken, en het geld er bij, zouden nemen.

Gremio.

Ik weet niet, maar ik nam al even graag haar huwelijksgift met het beding, dat ik elken morgen op de markt zou gegeeseld worden.

Hortensio.

Ik geef toe, uit rotte appels is het kwaad kiezen. Maar komaan, daar deze hinderpaal ons tot vrienden maakt, willen wij ons zoolang als vrienden aaneensluiten, tot wij aan Battista’s oudste dochter een man bezorgd hebben, [354]en daardoor de jongste voor een man hebben vrijgemaakt, en dan gaat het er van voren af aan weer op los!—Lieve Bianca!—Wie ’t gelukkigst is, brengt de bruid thuis. Wie ’t snelste paard berijdt, steekt den ring. Wat zegt gij er van, signore Gremio?

Gremio.

Ik ben ’t ermee eens, en ik wenschte, dat ik het beste paard van Padua al aan hem had kunnen geven, die flink er op aan wou rijen, naar haar vrijen en het huis van haar bevrijen wou. Laat ons gaan!

Tranio.

Maar, waarde heer, verklaar mij, hoe is ’t moog’lijk,

Dat liefde zoo in eens de menschen pakt?

Lucentio.

O Tranio, eer ikzelf het ondervond,

Hield ik het noch voor moog’lijk noch geloof’lijk;

De ziel zoo onder de’ arm stond ik te kijken,

Daar nam de min met ziel en al mij in;

En, vriend! ronduit belijd ik thans aan u,—

Die mij zoo lief zijt, zoo met mij vertrouwd,

Als Anna met haar zuster Dido was,—

Tranio, ik brand, ik smacht, ik sterf, mijn Tranio,

Als ik die jonge zachte maagd niet win;

O, raad mij, Tranio, want ik weet, gij kunt dit,

O, help mij, Tranio, want ik weet, gij wilt.

Tranio.

Heer, ’t is de tijd nu niet om u te gispen, 164

En geen sermoen drijft liefde ooit uit het hart;

Nam liefde u in, dan is de beste spreuk:

Redime te captum, quam queas minimo.

Lucentio.

Heb dank, mijn jongen; verder! dit verkwikt,

De rest zal troosten, want uw raad is goed.

Tranio.

O heer, gij zaagt zoo smachtend naar de maagd,

Wellicht ontging u ’t fijne van de zaak.

Lucentio.

Toch, ik zag lieflijk schoon op haar gelaat,

Zooals Agenors dochter eens bezat,

Die Jupiter deed buigen voor haar hand,

Zijn knie tot kussen dwong van Creta’s strand.

Tranio.

Zaagt gij niet meer? Gij merktet niet, hoe luid

Haar zuster keef, en zulk een storm deed stormen,

Dat nauw één sterflijk oor ’t rumoer verdroeg?

Lucentio.

Tranio, ik zag haar rozenmond zich oop’nen,

De lucht werd van haar ademtocht doorgeurd,

En hemelsch, lieflijk was al wat ik zag.

Tranio.

Nu, dan is ’t tijd hem uit zijn roes te wekken.—

Word wakker, heer! bemint gij ’t meisje, spits

Voor haar vernuft en geest dan. Hoor hoe ’t staat:

Haar oud’re zuster is zoo boos en vinnig

Dat, tot van haar de vader af is, heer,

Zij, die gij mint, te huis moet koekeloeren;

En daarom heeft hij thans haar opgekooid,

Opdat zij niet van vrijers word’ geplaagd.

Lucentio.

O Tranio, welk een wreedheid van den vader!

Maar hebt gij niet gehoord, hoe hij voor haar

Geschikte leeraars zoekt om les te geven?

Tranio.

Ja, zeker hoorde ik ’t; en mijn plan is rijp.

Lucentio.

Tranio, ik heb mijn plan.

Tranio.

Tranio, ik heb mijn plan. Nu, ’k wed, zoo waar,

Uw plan en ’t mijn gaan zeker hand aan hand.

Lucentio.

Zeg me eerst het uwe.

Tranio.

Zeg me eerst het uwe. Gij wilt leeraar zijn,

En neemt het onderwijs der schoone op u;

Dit is uw plan. 198

Lucentio.

Dit is uw plan. Zoo is ’t; maar zou het gaan?

Tranio.

Onmoog’lijk; wie vervult in Padua

De rol dan van Vincentio’s zoon? Wie houdt

Uw huis hier op, studeert, ontvangt de vrienden,

Bezoekt uw landgenooten en onthaalt ze?

Lucentio.

Basta, stel u gerust; mijn plan is klaar.

Wij hebben nog geen één bezoek gebracht;

En niemand leest het af op ons gezicht,

Wie heer, wie dienaar is; wij doen dus zoo:

Gij zijt de meester, Tranio, in mijn plaats,

Houdt huis, voert staat, hebt dienaars, als ware ik het;

En ik ben iemand anders uit Florence,

Uit Napels, of een minder man uit Pisa.

Klaar zijn we; en zoo gebeure ’t. Tranio, vlug;

Uw pak uit, neem mijn vederhoed en mantel;

Komt Biondello, dan bedient hij u,

Maar eerst leg ik zijn tong het zwijgen op.

Tranio.

Dit zal hoog noodig zijn.—

In ’t kort, heer, wijl gij ’t zoo beveelt, en daar

Ik tot gehoorzaamheid gebonden ben,—

Want zoo beval uw vader mij bij ’t afscheid:

„Wees steeds mijn zoon ten dienst,” zoo sprak hij; maar

Ik twijfel, of hij ’t nu juist zoo bedoelde,—

Zoo wil ik spelen voor Lucentio,

Omdat ik hart heb voor Lucentio.

Lucentio.

Neen, Tranio, doe het om Lucentio’s hart;

Knecht wil ik zijn om haar te winnen, die

Zoo snel mijn oog in knechtschap heeft gebracht.

Daar komt de guit.—Knaap, waar hebt gij gezeten?

Biondello.

Waar ik gezeten heb?—Maar heer, waar zit gij zelf in?

Stal Tranio uw gewaad, of gij het zijn’,

Of staalt gij beide’? Ik bid u, leg ’t mij uit.

Lucentio.

Knaap, hoor eens hier, ’t is nu geen tijd tot schertsen,

En schik dus uw manieren naar den tijd.

Hier Tranio heeft, om ’t leven mij te redden,

Mijn houding aangenomen en gewaad,

En ik, om mij te bergen, die van hem;

Ik kreeg, hier nauw’lijks aangeland, een twist,

Versloeg mijn man, en vrees, men is me op ’t spoor.

Nu is hij heer: gij, dien hem, zooals ’t hoort,

En ik red nu mijn leven door de vlucht.

Verstaan?

Biondello.

Ja, heer, maar ik begrijp geen zier.

Lucentio.

En rep voortaan geen zier van Tranio!

Want Tranio is Lucentio geworden.

Biondello.

Daar boft hij mee; ik wilde ’t ook wel zijn. 243

Tranio.

En wist ik, kerel, dat het vragen ’t krijgen bracht teweeg,

Dan vroeg ik, dat Lucentio Battista’s tweede dochter kreeg;

Maar hoor—en, vriend, niet ik, uw meester is ’t die ’t vraagt,

Dat jij steeds in gezelschap behoorlijk je gedraagt,

Ben ik alleen, welnu, dan ben ik Tranio,

Maar elders ziet ge in mij uw heer, Lucentio.

Lucentio.

Kom, Tranio, laat ons gaan.—

Één ding nog, hoor, draag ik u op te doen:

Gij schaart u bij haar vrijers. Waartoe, vraagt gij wellicht;—

Genoeg, ik heb mijn reed’nen en die zijn van gewicht.

Eerste Bediende.

Mylord, gij knikkebolt, verveelt u ’t stuk?

Sluw.

Neen, bij Sint Anna; neen, ’t is mooi. Een goed stuk werk, waarachtig. Komt er nog meer van?

Page.

Mylord, ’t is een begin pas.

Sluw.

’t Is een prachtig stuk werk, Madam gemalin; ik wou, dat het gedaan was.

Petruccio.

Verona, ’k heb u voor een wijl verlaten,

En zoek in Padua mijn vrienden op;

Vooral mijn waarden, welbeproefden vriend

Hortensio; dit, meen ik, is zijn huis;—

Kom, klop eens, Grumio!—kloppen, zeg ik!

Grumio.

Kloppen, heer? Wien moet ik kloppen? Is hier iemand, die uw edelheid vereffonteerd heeft?

Petruccio.

Gehoorzaam, vlegel; klop me hier en flink!

Grumio.

U hier kloppen, heer? Wel, heer, wat denkt gij wel van mij, heer, dat ik u hier zou kloppen, heer?

Petruccio.

Schelm, klop me eens aan deez’ deur, en dat het klinkt,

Of ik klop u, dat morgen ’t oor nog zingt.

Grumio.

Mijn meester zoekt ruzie;—en als ik u klop,

Dan breekt het, dit weet ik, mij later toch op.

Petruccio.

Kom, doet ge ’t of niet? 15

Want als ge niet klopt, dan trek ik aan deez’ schel hier;

Kom, zing mi fa sol, dan hooren ze ’t wel hier.

Grumio.

Helpt, vrienden, helpt, mijn heer is dol!

Petruccio.

Wel klop, als ik ’t beveel, gij lompe vlegel!

Hortensio.

Wat is hier aan de hand?—Wel zoo, mijn oude kennis Grumio! En gij, mijn waarde vriend Petruccio!—Hoe maakt gij allen het te Verona?

Petruccio.

Signor Hortensio, zijt gij het die dit stuit?

Con tutto il cuore ben trovato, roep ik uit.

Hortensio.

Alla nostra casa ben venuto; molt’ onorato Signor mio Petruccio.

Sta, Grumio, op; ik leg den twist wel bij.

Grumio.

Ach, heer, dat doet er niets toe, wat hij daar in ’t Latijn vertelt. Als dit nu voor mij geen wettige reden is, om uit zijn dienst te gaan! Denk eens, heer, hij beveelt mij hem te kloppen en van klinkem te raken, heer; nu, komt dat te pas, dat een bediende zijn heer zoo zou behandelen, die al wel,—zoo veel ik weet—twee-en-dertig heeft, en niet meer meespeelt?

Maar had ik ’t gedaan, toen hij zeide: „Klop, klop!”

Dan had hìj het, en erger brak ’t mij toch niet op.

Petruccio.

Aartsdomme schelm!—Verbeeld u, vriend Hortensio,

Ik zeg den guit te kloppen aan uw deur;

En wat ik zeide of niet, hij woû ’t niet doen.

Grumio.

O hemel! kloppen aan de deur!

Wat! hebt gij niet gezegd: „Knaap, klop mij hier!

Sla toe maar, klop me hier, klop dat het klinkt!”

En komt ge nu met „kloppen aan de deur?”

Petruccio.

Knaap, pak je weg of zwijg, dat raad ik je.

Hortensio.

Petruccio, stil! ik sta voor Grumio borg;

Wat dolle ruzie tusschen u en hem,

Uw ouwen, trouwen, snaakschen dienaar Grumio!—

Zeg liever, beste vriend, wat goede wind

Van ’t oud Verona u naar Padua blies.

Petruccio.

De wind, die ’t jonge volk alom verspreidt,

En verder af dan thuis hun heil doet zoeken.

Ginds blijft men groen als gras. Maar hoor in ’t kort,

Mijn vriend Hortensio, hoe het met mij staat.

Antonio, mijn vader, overleed,

En ik dwaal nu deez’ doolhof in en zoek

Er mijn fortuin,—God weet, misschien een vrouw;

’k Heb in mijn buidel goud, veel goed’ren thuis,

En trek de wereld rond; ik wil die zien. 58

Hortensio.

Petruccio, mag ik zonder omhaal u

Eens werven voor een fel en leelijk wijf?

Doch neen, voor zulk een raad kreeg ik geen dank;

En toch, ’k beloof u, dat zij rijk zou zijn,

Echt rijk;—maar neen, ge zijt te zeer mijn vriend,

Zoo’n koopje mag ik u niet leev’ren.

Petruccio.

Hortensio, tusschen vrienden zooals wij

Zijn weinig woorden noodig. Kent ge er eene,

Die rijk genoeg is voor Petruccio’s vrouw,—

Rijk is ’t refrein voor mijnen huwlijksdans,—

Waar ze ook zoo leelijk als Florentius’ bruid,

Oud als Sibylle, en even fel en vinnig

Als Socrates’ Xanthippe, erger nog,

’t Verschrikt mij niet, ik meen, het schrikt bij mij

Den lust niet weg tot de’ echt; waar’ ze ook zoo wild

Als de opgezweepte zee van Adria,—

Ik zoek een rijken trouw in Padua:

Trouw ’k rijk, dan trouw ik goed in Padua.

Grumio.

Kijk eens, heer, hij vertelt zoo maar platweg, hoe hij er over denkt; geef hem maar gouds genoeg, en ge kunt hem laten trouwen met een pop, of met het beeldje van een doekspeld, of met een oude slons, die geen enk’len tand meer in haar mond heeft, zelfs al had zij ook al de ziekten van twee-en-vijftig paarden; o niets komt hem te onpas, als er maar geld bij is.

Hortensio.

Petruccio, ’t ging al verder dan ik dacht;

Nu zet ik voort, wat ik in scherts begon.

Ik kan, Petruccio, stellig aan een vrouw

U helpen, rijk genoeg en jong en schoon,

Wel opgevoed, zooals haar stand dit eischt.

Haar een’ge feil,—en dit is feils genoeg,—

Is, dat zij onverdraag’lijk korzel is

En bits, onhandelbaar, in zulk een mate,

Dat ik, al ware ik ook in bitt’ren nood,

Haar voor een goudmijn zelfs niet trouwen zou.

Petruccio.

O zwijg, gij kent de kracht niet van het goud;—

Zeg mij haars vaders naam, dit is genoeg;

Ik enter haar, al keef ze ook even luid

Als in den herfst de zwartste donderwolk.

Hortensio.

Haar vader heet Battista Minola,

Een hoff’lijk en recht vriend’lijk edelman;

Hààr naam is Katharina Minola,

Befaamd in Padua door haar schamp’re tong.

Petruccio.

Haar vader ken ik, schoon ik haar niet ken,

En met mijn vader was hij ook bevriend.

Ik slaap niet, vriend, eer ik haar heb gezien;

Vergeef mij dus, dat ik na de’ eersten groet

U daad’lijk weer verlaat, tenzij ge mij

Verzellen wilt op mijnen tocht naar ginds. 106

Grumio.

Ik bid u, heer, laat hem gaan, nu hij er lust in heeft. Op mijn woord, als zij hem zoo goed kende als ik, zou zij begrijpen, dat kijven bij hem bijzonder weinig uitricht. Zij zal hem misschien tien keeren achter elkander schelm noemen, het doet hem niets; als hij eens begint, raast hij er op los met zijn galgescheldwoorden. Ik zal u eens wat zeggen; heer,—als zij hem durft staan, al is het ook nog zoo weinig, dan zal hij haar figuren op haar gezicht teekenen, dat haar gezicht geen gezicht meer is en zij haar oogen zoo dicht moet knijpen als een kat. Gij kent hem niet, heer.

Hortensio.

Wacht nog, Petruccio, ik moet met u gaan;

Mijn schat is bij Battista in bewaring,

Hij houdt mijns levens kleinood achter slot,

Zijn jongste dochter, schoonheids puik, Bianca;

Hij sluit van haar mij af en and’ren meer,

Die met me, om strijd, aanhouden om haar hand,

Daar hij zich wel niet anders denken kan,

Om al het moois, dat ik u heb verteld,

Dan dat hij met Kath’rina zitten blijft;

Zoo nam Battista dan ’t besluit, dat hij

Aan niemand zijn Bianca gunt, als niet

De helleveeg Katrijn eerst aan den man is.

Grumio.

„De helleveeg Katrijn!”

Geen bijnaam van een maagd kan erger zijn.

Hortensio.

Nu doe mijn vriend Petruccio mij den dienst,

En stell’ mij, stemmigjes gekleed, aan de’ ouden

Battista voor als deeg’lijk onderwijzer,

Om in muziek Bianca les te geven;

Door die vermomming krijg ik op zijn minst

Gelegenheid om met haar saam te zijn

En onverdacht mijn liefde te verklaren.

Grumio.

Neen maar, dat is me daar een guitenstuk! Kijk eens, hoe de jongelui, om de oudelui te bedotten, de koppen bij elkander steken!

Meester, meester, kijk eens om! Wie komt daar? Ha!

Hortensio.

Stil, Grumio, stil, het is mijn medevrijer;

Petruccio, kom nu hier, op zij!

Grumio.

Een knap jong mensch, juist om verliefd te zijn! 144

Gremio.

In orde; ik heb de lijst goed nagezien;

Maar vriend, laat alles fraai gebonden zijn

En louter liefdeboeken, dit vooral;

En zorg, dat gij niets anders met haar leest.

Verstaan?—Hoor nog: wat u signor Battista

In mildheid schenkt, zal ik door ruime gift,

U nog vermeerd’ren.—Maar al wat gij schrijft,

Schrijf dat toch op geparfumeerd papier,

Want lief’lijker dan ’t geurigst reukwerk is

Zij, die ’t ontvangt.—Wat leest gij ’t eerst met haar?

Lucentio.

Wat het ook zij, ik werk alleen voor u,

Als mijn patroon; vertrouw hierop gerust,

Zoo vast, als waart gijzelf er altijd bij;

Licht vindt zelfs mìjn woord beter ingang, heer,

Dan ’t uwe, of gij moest een geleerde zijn.

Gremio.

O die geleerdheid, welk een schoone zaak!

Grumio.

O die onnooz’le, welk een rare snaak!

Petruccio.

Stil, vrindje!

Hortensio.

Stil, Grumio! (Hij treedt voor den dag.) Wees gegroet, signore Gremio!

Gremio.

Wees welkom, vriend Hortensio! Raadt gij niet,

Waar ik naar toe ga?—Naar Battista Minola.

’k Had hem beloofd, dat ik zou rondzien naar

Een onderwijzer voor de schoone Bianca;

En ’k heb ’t geluk gehad, deez’ jongen man

Te ontmoeten, die door kennis en manieren

Juist voor haar past, in poëzie belezen

En and’re boeken,—goede boeken, ja.

Hortensio.

Zeer goed; en ik heb juist een heer ontmoet,

Die heeft beloofd, me een fijnen musicus

Te zullen zenden voor onze uitverkoor’ne;

Zoo blijf ik dus niets achter in den dienst

Der schoone Bianca, die ik zoo bemin.

Gremio.

Die ik bemin; mijn doen zal dit bewijzen.

Grumio.

Zijn geldzak zal ’t bewijzen.

Hortensio.

’t Is nu geen tijd voor hart-uitstorting, Gremio.

Maar luister: wilt gij vriend’lijk zijn, dan meld

Ik u iets nieuws, ons beiden even welkom.

Deez’ heer, dien ik toevallig heb ontmoet,

Wil, daar zijn wensch met ons verlangen strookt,

Gaan vrijen naar de kreeg’le Katharina,

Ja, krijgt ze goed wat mee, haar trouwen ook.

Gremio.

Gezegd, gedaan, is mooi.—Hortensio, spreek,

Hebt gij hem haar gebreken opgesomd?

Petruccio.

Ik weet, zij is een twistziek, kijvend wijf;

Is ’t anders niet, mijn heeren, dat ’s geen kwaad.

Gremio.

Geen kwaad, mijn vriend? Nu!—Waar zijt gij vandaan? 190

Petruccio.

’k Ben van Verona, en Antonio’s zoon;

Die is me ontvallen; maar zijn geldkist bleef,

En ’k hoop, dat die mij goede dagen geev’.

Gremio.

Heer, goede dagen en zoo’n wijf, zijn twee;

Maar hebt gij lust, ga dan uw gang gerust;

Ik zal in alles u behulpzaam zijn.

Maar wilt gij zulk een boschkat?

Petruccio.

Maar wilt gij zulk een boschkat? Wil ik leven?

Grumio.

Hij wil haar? Nu, hij doe het, of ik hang haar!

Petruccio.

Waarvoor kwam ik dan hier, dan met dit doel?

Denkt gij mijn oor vervaard voor wat geruchts?

Hoorde ik dan nooit het brullen van den leeuw?

Hoorde ik de zee, door storm gezweept, niet woeden,

Gelijk een toornige ever, wit beschuimd?

Hoorde ik kanongebulder niet, in ’t veld,

Noch ’s hemels zwaar geschut daar in de lucht?

Hoorde ik nooit, in een slag van groote legers,

Gehinnik, krijgsgeschreeuw, trompetgeschal?

En reutelt gij me van een vrouwetong,

Die half zoo luid niet klapt als een kastanje

In ’t haardvuur van een pachter? Maak een kind

Met bietebauwen bang!

Grumio.

Met bietebauwen bang! Neen, hij ducht niets.

Gremio.

Hortensio, hoor.

Deez’ heer komt wel ter rechter tijd; ik heb

Een voorgevoel, ’t is ons geluk en ’t zijne.

Hortensio.

’k Heb hem gezegd, wij staan hem gaarne bij,

En houden bij dit vrijen graag hem vrij.

Gremio.

Volgaarne ja, neemt zij hem als gemaal aan.

Grumio.

O, bood men even wis me een goed onthaal aan.

Tranio.

God zegen’ u, mijn heeren! ’k Ben zoo vrij

Te vragen, wat de naaste weg wel is

Naar ’t huis van heer Battista Minola.

Gremio.

Waar die twee mooie dochters zijn, bedoelt gij dien?

Tranio.

Denzelfden.—Biondello!

Gremio.

’t Is u toch om de dochter niet te doen?

Tranio.

Om hem en haar misschien; dit is mìjn zaak. 226

Petruccio.

In geen geval om haar, die kijft, niet waar?

Tranio.

Een kijfster? dank u, heer!—Kom, Biondello!

Lucentio

(ter zijde). Goed, Tranio, goed!

Hortensio.

Goed, Tranio, goed! Heer, eer gij gaat, een woord!

Zeg ja of neen; heeft de and’re u soms bekoord?

Tranio.

Waar’ ’t zoo, beleedigde ik dan u daarmede?

Gremio.

Neen, heer, maar ik verbied u elke verd’re schrede.

Tranio.

De straat, heer, is, zoo ’k denk, wel even vrij

Voor mij en u.

Gremio.

Voor mij en u. De straat, heer, wel, niet zij.

Tranio.

Waarom dan, mag ik vragen?

Gremio.

Waarom dan, mag ik vragen? Vraagt ge zoo?

Welnu, ze is de uitverkoor’ne van signore Gremio.

Hortensio.

Verneem, dat haar verkoor signor Hortensio.

Tranio.

Al zacht, mijn heeren; gunt als edellieden

Ook mij mijn recht, en hoort mij rustig aan.

Battista is een waardig edelman,

En met mijn vader is hij goed bekend;

En waar’ zijn dochter schooner nog dan ze is,

Meer vrijers mocht zij hebben, mij er bij.

Een duizendtal had Leda’s schoone dochter,

De schoone Bianca hebbe één meer dan nu;

Lucentio zij die een, is mijn besluit,

Al dong ook Paris zelf mee naar de bruid.

Gremio.

Let op, deze een praat allen van de baan.

Lucentio.

Laat hem maar gaan; de klepper blijkt een knol.

Petruccio.

Hortensio, zeg, waartoe al dit gepraat?

Hortensio.

Vergun mij deze vraag nog, heer. Hebt gij

De dochters van Battista ooit gezien?

Tranio.

Neen, heer, maar van zijn tweetal wel gehoord;

De eene om haar kijfsche tong niet min befaamd,

Dan de and’re door haar zedigheid en schoon.

Petruccio.

Laat af van de eerste, heer, die is van mij.

Gremio.

Ja, laat aan Hercules dat werk maar over;

Het twaalftal van Alcides tell’ niet meer. 258

Petruccio.

Verneem van mij nu, heer, hoe ’t voor u staat:

De jongste dochter, zij, die gij verlangt,

Blijft, wie ook vrijen wil, nog achter slot;

Aan niemand wil haar vader haar verloven,

Aleer haar oud’re zuster is getrouwd,

Dan wordt de jong’re vrij, maar eerder niet.

Tranio.

Heer, staat het zoo, en zijt gij dus de man,

Die zoo ons allen voorthelpt, mij er bij,

Breekt gij het ijs, volbrengt gij ’t heldenstuk,

Neemt gij die oudste, en wordt de jong’re vrij

Voor onzen wedstrijd,—zeker, die haar krijgt,

Wie ’t zij, zal, zooals ’t past, zich dankbaar toonen.

Hortensio.

Zeer juist gesproken, heer, en met verstand;

En daar gij medevrijer u verklaart,

Zult gij, als wij, dien heer erkent’lijk zijn;

Wij allen saam zijn veel aan hem verplicht.

Tranio.

Ik blijf niet achter, heer, en tot bewijs

Vraag ik: brengt den namiddag met mij door,

En drinken we op het welzijn onzer liefsten,

En doen we als advocaten, die, hoe fel

Ze elkaar bestrijden, vrienden zijn aan tafel.

Grumio en Biondello.

Een prachtig voorstel! jongens, gaan wij mee!

Hortensio.

Dat voorstel is aanneemlijk, ja, ’t is goed;

U wacht, Petruccio, straks mijn welkomstgroet.

Bianca.

Gij krenkt mij, lieve zuster, krenkt uzelf,

Zoo ge als een dienstmeid en slavin mij sleurt;

Dit duld ik niet. Kunt gij deez’ tooi niet lijden,

Laat dan mijn handen los, dan doe ikzelf

Heel mijn gewaad, tot op mijn onderkleed,

Ja, uit en weg; en wat ge me ook beveelt,

Dat wil ik doen; zoo goed is mij bewust,

Wat ik mijn oud’re zuster schuldig ben.

Katharina.

Beken hier daad’lijk, wie van al uw vrijers

U ’t best bevalt; maar geen gehuichel, hoor!

Bianca.

Geloof mij, zuster, welken man ’k ook zag,

Nooit zag ik nog een aangezicht, dat meer

Mij aantrok dan van eenig ander man.

Katharina.

Fleemtong, gij liegt. Is ’t niet Hortensio?

Bianca.

Is hij uw keuze, zuster? ’k zweer, dan wil ik

Zelf voor u pleiten, totdat hij u neemt. 15

Katharina.

O! dan is rijkdom uw begeerte, en kiest

Gij Gremio, om een fraaien staat te voeren.

Bianca.

Is hij het, die uw nijd zoo wekt? O dan

Zijt gij aan ’t schertsen, en bespeur ik klaar,

Dat gij daar al den tijd aan ’t schertsen waart.

Ik bid u, Kaatje, laat mijn handen los.

Katharina.

Was alles scherts, houd dan ook dit er voor.

Battista.

Wat is dat hier? Mamsel, wat schand’lijk doen!—

Bianca, ga ter zijde!—arm kind! zij schreit!—

Bemoei u niet met haar; ga aan uw naaiwerk.—

Foei, helleveeg, zoo duivelsch van gemoed,

Wat krenkt gij haar, die u nooit heeft gekrenkt?

Heeft ze ooit een woord u in den weg gelegd?

Katharina.

Haar zwijgen jouwt mij uit; ik wil mij wreken.

Battista.

Wat, voor mijn oogen?—Ga maar heen, mijn kind!

Katharina.

Gij duldt het niet van mij? Ja ’t is te zien, 31

Zij is uw schat, aan haar bezorgt ge een man;

En ik moet op haar bruiloft barvoets dansen,

Om haar wis apen brengen naar de hel.

Zeg mij niets meer, ik wil gaan zitten weenen,

Totdat ik kans om mij te wreken zie.

Battista.

Had ooit een vader zooveel uit te staan

Als ik?—maar wie komt daar?

Gremio.

Goeden morgen, buurman Battista.

Battista.

Goeden morgen, buurman Gremio; gegroet, mijne heeren!

Petruccio.

Gegroet, heer! ’k Bid u, hebt gij niet een dochter

Met name Katharina, schoon en zedig?

Battista.

Ik heb een dochter, heer, met name Katharina.

Gremio.

Bedaard toch; val niet met de deur in ’t huis. 45

Petruccio.

Gij krenkt mij, Signor Gremio; laat mij maar.—

’k Ben uit Verona, heer, een edelman;

De roep van hare schoonheid, haar verstand,

Haar minzaamheid, beschroomde zedigheid,

Haar wond’re gaven en haar zachten aard,

Heeft mij, schoon ongenood, verlokt, als gast

Ten uwent te verschijnen, om mijn oog

Te doen aanschouwen, wat mijn oor vernam.

En om de’ ontvangst, die ’k hoop, mij te verwerven,

Sta ik u hier een van mijn dienaars af,

Die, met muziek en wiskunst wel vertrouwd,

Haar in die vakken deeg’lijk les kan geven,

Waarin zij, naar ik weet, geen vreemd’ling is;

Versmaad hem niet, want anders krenkt gij mij;

Zijn naam is Licio, van Mantua.

Battista.

Wees welkom, heer, en hij om uwentwil;

Maar ’k weet toch, dat mijn dochter Katharina

Niet van uw gading is, zeer tot mijn spijt.

Petruccio.

Gij wilt, naar ’k zie, van haar geen afstand doen;

Of moog’lijk staat u mijn persoon niet aan?

Battista.

Versta mij wèl; ik zeg slechts wat ik meen.

Maar zeg mij, heer, wat is uw naam en stam?

Petruccio.

Ik ben Petruccio, en Antonio’s zoon,

Een man, door heel Itaalje wel bekend.

Battista.

Ik ken hem wel, wees zijnentwege welkom.

Gremio.

Vergeef de stoornis, maar, Petruccio, gun

Ons, armen smeekelingen, ook het woord!

Houd in! gij draaft door dik en dun maar voort.

Petruccio.

Vergeef mij, Signor Gremio, maar ’k wensch gauw klaar te komen.

Gremio.

’k Geloof ’t, maar vrees, dat gauw, heer, de pret u wordt benomen.—

Buurman Battista, deze aanbieding is u ongetwijfeld bijzonder aangenaam. Om u van mijn zijde dezelfde beleefdheid te bewijzen,—en ik acht mij tot meer beleefdheid verplicht jegens u dan jegens iemand anders,—veroorloof ik mij, u dezen jeugdigen geleerde aan te bieden (Hij stelt hem Lucentio voor.), die lang in Reims gestudeerd heeft en even zoo bedreven is in het Latijn, Grieksch en voor andere talen, als die ander in muziek en wiskunde; zijn naam is Cambio; ik bid u, neem zijn diensten aan. 84

Battista.

Duizendmaal dank; Signore Gremio;—wees van harte welkom, Cambio.—Maar gij (Tot Tranio.), geachte heer, gij schijnt een vreemdeling: mag ik zoo vrij zijn te vragen, waaraan ik uw bezoek verschuldigd ben.

Tranio.

Vergeef, heer, mijn vrijmoedigheid is groot,

Dat ik, schoon vreemd’ling in deez’ stad, het waag

Te dingen naar de hand uwe dochter,

Bianca, rijk in schoonheid en in deugden.

Ook is mij welbekend, dat gij besloot

Het eerst uw oud’re dochter uit te huwen;

Wat ik u vraag, is daarom slechts de gunst,

Dat ik, als ge eens mijn afkomst weet, met de and’ren,

Die naar haar hand staan, toegang hebben moog’,

Mijn wenschen moge ontvouwen, als ik die and’ren.

Voor ’t onderwijs van uwe dochters kan ik

Slechts kleinigheden bieden: deze luit,

Dit stapeltje Latijnsche en Grieksche boeken;

Aanvaardt gij die, dan schenkt gij hun waardij.

Battista.

Lucentio is uw naam? Van waar afkomstig?

Tranio.

Van Pisa, heer; Vincentio is mijn vader.

Battista.

Een man van aanzien ginds, mij welbekend.

Van hooren zeggen: hartelijk welkom, heer.—

Neem gij (Tot Hortensio.) de luit, en gij (Tot Lucentio.) dien stapel boeken;

Zoo daad’lijk zult ge uw kweekelingen zien.

Heidaar! (Een Bediende komt.)—Hier, knaap, geleid deez’ heeren naar

Mijn dochters heen; zij zijn haar onderwijzers;

Verzoek voor hen alzoo een heusche ontvangst.

Komt, gaan wij thans den tuin eens rond, en dan

Aan tafel; allen zijt gij hartlijk welkom;

Houdt u, dit bid ik, hiervan overtuigd.

Petruccio.

Signor Battista, hoor, mijn zaak eischt spoed;

Ik kan niet elken dag hier aanzoek doen.

Daar gij mijn vader kendet, kent ge mij,

Die al zijn land en goed’ren heb geërfd,

En sedert eer vermeêrd heb dan verminderd;

Zeg dus,—als ik het jawoord van haar krijg,—

Wat mij uw dochter wel ten huw’lijk brengt.

Battista.

De helft van al mijn goed’ren bij mijn dood,

En twintigduizend kronen zoo terstond. 123

Petruccio.

En ik, van mijnen kant, verzeker haar

Een weduwgift,—als zij mij overleeft,—

Van al mijn have en goed, hoe ook genaamd;

Nauwkeurig zij dit wett’lijk dus omschreven,

Opdat aan weêrszij het verdrag ons bind’.

Battista.

Ja, als maar eens de hoofdzaak zeker is:

Haar jawoord;—dit is nu het eerst en ’t laatst.

Petruccio.

O, dat is niets; want ik verklaar u, vader,

’k Ben even kort van stof als zij hooghartig;

En als één heftig vuur een ander vindt,

Dan wordt, wat hunne woede voedt, verteerd;

Een kleine wind blaast een klein vuur wel aan,

Doch een orkaan blaast vuur en alles uit;

Zoo ben ik haar, zoo geeft zij ’t mij gewonnen,

Want ik ben ruw en vrij niet als een melkmuil.

Battista.

Vrij hoe ge wilt; heb er maar zegen op;

Doch wapen u op enk’le booze woorden.

Petruccio.

Ik ben verstaald, onwrikbaar als een rots,

Die pal blijft staan, hoe fel de storm haar trots’.

Battista.

Wat is er, vriend? waarom ziet gij zoo bleek?

Hortensio.

Zie ik zoo bleek, dan is ’t van schrik, geloof me.

Lucentio.

Terug, gij veed’laar! Man, gij wordt te vrij!

Ontging u reeds de groet, waarmede u pas

Haar zuster Katharina heeft verfrischt?

Hortensio.

Gij, twistziek schoolpedant! deez’ jonkvrouw is

De schutsgeest van de harmonie der heem’len;

Laat mij alzoo den voorrang; hebben wij

Een uurtje aan muziek besteed, dan worde

Gelijke tijd aan ’t lezen toegewijd.

Lucentio.

Bekrompen weetniet, heeft het lezen u

Zelfs niet geleerd, waartoe muziek wel dient?

Is ’t niet, om ’s menschen geest wat te verfrisschen

Na diep gepeins, na ’t zwoegen van den dag?

Erken dus ’t voorgaan der philosophie,

En kom in ’t rustuur met uw harmonie.

Hortensio.

Sinjeur, gij tart mij steeds! dit duld ik niet!

Bianca.

Maar heeren, beiden doet gij me onrecht aan,

En twist, waar mijn keus toch alleen beslist;

Ik ben geen schoolkind, dat de roede ducht;[365]

’k Wil aan geen uur of tijd gebonden zijn,

Maar neem mijn les zooals ikzelf verkies,

En ik beslecht den twist: hier zetten we ons:—

Neem gij uw speeltuig, tokkel midd’lerwijl;

Zijn les zal uit zijn, eer gij hebt gestemd.

Hortensio

(tot Bianca). Gij houdt met lezen op, als ik gestemd heb?

Lucentio.

Nooit, zou ik wenschen;—(Tot Hortensio.) stem dan ’t instrument.

Bianca.

Waar zijn we laatst gebleven?

Lucentio.

Waar zijn we laatst gebleven? Hier, mejonkvrouw;

Hic ibat Simois, hic est Sigeia tellus;

Hic steterat Priami regia celsa senis.

Bianca.

Vertaal mij dit.

Lucentio.

Hic ibat, zooals ik u reeds gezegd heb,—Simois, ik ben Lucentio,—hic est, zoon van Vincentio van Pisa,—Sigeia tellus, zoo verkleed om uw liefde te winnen;—hic steterat, en de Lucentio, die naar uw hand staat,—Priami, is mijn dienaar Tranio,—regia, die mijn rol speelt,—celsa senis, om den ouden verliefden gek om den tuin te leiden. 37

Hortensio

(terugkeerend.) Mejonkvrouw, ’t speeltuig is gestemd.

Bianca.

Mejonkvrouw, ’t speeltuig is gestemd. Laat hooren!

O foei, de discant is nog valsch.

Lucentio.

Begin van nieuws af aan, man, stem nog eens.

Bianca.

Laat mij nu zien of ik ’t vertalen kan.

Hic ibat Simois, ik ken u niet;—hic est Sigeia tellus, ik vertrouw u niet; hic steterat Priami, pas op, hij hoore ons niet;—regia, vlei u maar niet; celsa senis, doch wanhoop niet.

Hortensio.

Jonkvrouw, ’t is nu gestemd.

Lucentio.

Jonkvrouw, ’t is nu gestemd. De bas nog niet.

Hortensio.

De bas is zuiver, bas gij maar zoo niet.—

Wat wordt die hond, die schoolvos, onbeschaamd!

De kerel, bij mijn ziel, hij maakt haar ’t hof!

Pedascule, ’k houd u nog meer in ’t oog!

Bianca.

’t Geloof kàn komen, maar ik twijfel nog.

Lucentio.

O, twijfel niet;—(Hardop, daar Hortensio nadert.) geloof me, Æacides

Is Ajax, naar zijn voorzaat zoo genoemd.

Bianca.

’k Geloof ’t, wijl gij mijn leeraar zijt; doch anders,

’k Verzeker u, ik hield mijn twijfel vol.

Maar ’t zij dan zoo.—Thans Licio, tot uw dienst;—

Gij, goede meesters, duidt het mij niet euvel,

Dat ik zoo met u tweeën heb geschertst.

Hortensio

(tot Lucentio). Ga gij maar wand’len; laat mijn les hier vrij,

Want ik geef niet in trio’s onderricht.

Lucentio.

Zoo, eischt ge dat, heer?—Nu, ’k blijf in de buurt

En houd een oog in ’t zeil, want naar ik denk,

Wordt onze fraaie musicus verliefd.

Hortensio.

Aleer gij, jonkvrouw, in de snaren grijpt

En op mijn wijs de vingerzetting leert,

Begin ik met het A B C der kunst;

De gamma leer ik u in korter tijd

En boeiender; ik ga meer recht naar ’t doel,

Dan vóór mij ooit een man van ’t vak het deed;

Hier hebt gij haar in keurig duid’lijk schrift.

Bianca.

Wel man, ik ben de gamma lang voorbij.

Hortensio.

Leg toch die van Hortensio niet ter zij. 72

Bianca

(leest). Ut ben ik, Gamma—grond van elk accoord;

A re—zegg’, welk een pijl Hortensio griefde;

B mi—Bianca, schenk me uw hart, uw woord;

C fa ut—Ach, ik leef slechts door uw liefde;

D sol re—Sleutel met een dubb’le noot;

E la mi—Ja is leven, weig’ring dood.

Is dit een gamma? die bevalt mij niet;

Ik houd mij liefst aan de oude en goede leerwijs,

En heb geen lust in dwaze nieuwigheid.

Bediende.

Uw vader, jonkvrouw, vraagt, dat gij voor heden

Uw boeken rust geeft, en uw zusters kamer

Opsieren helpt voor ’t bruiloftsfeest van morgen.

Bianca.

Vaartwel, mijn beste meesters, ik moet heen.

Lucentio.

Dan, jonkvrouw, heb ik ook geen grond tot blijven.

Hortensio.

Maar ik heb grond, dien schoolvos na te speuren!

Hij ziet er uit, als waar’ hij ook verliefd;—

Maar werpt gij zoo u weg, Bianca, dat

Ge uw dwalend oog op ieder lokaas slaat,

Dan strijk’ met u wie wil; zijt gij zoo grillig,

’k Zoek elders heil, en gij wordt me onverschillig.

Battista

(tot Tranio). Dat is de dag, Lucentio, vastgesteld

Voor Katharina’s en Petruccio’s huw’lijk,

En nog hoor ik van onzen schoonzoon niets;

Wat zal dat een gepraat, een spotten zijn,

Dat er geen bruîgom is, terwijl de priester

Gereed staat om het huwlijk in te zeeg’nen!

Niet waar, Lucentio, welk een smaad op ons!

Katharina.

’t Is smaad op mij! Ja, ’k werd genoopt, de hand

Met tegenzin te reiken aan een dollen,

Grilzieken wildeman, die vliegensvlug

Verloofd wil zijn, maar trouwen, als ’t hem lust.

Ik zeide ’t wel, ’t was een bezeten zot;

Die bitt’re scherts verbergt in lompheids schijn,

Die graag, om maar voor grappig door te gaan,

Een duizend meisjes vraagt, het huw’lijk afspreekt,

De gasten nooden, de geboden gaan,

Maar ’t bruidje op de bruiloft zitten laat.

Nu wijst een elk op de arme Katharina,

En lacht: „Ei ziet, daar gaat Petruccio’s vrouw,

Als die maar komen en haar hebben woû!” 20

Tranio.

Bedaar, Kath’rina, en ook gij, Battista;

Ik zweer er op, Petruccio meent het goed,

Wat hem ook stremme in ’t houden van zijn woord.

Zij hij wat ruw, verstandig is hij zeer;

Drijv’ hij den spot, hij is een man van eer.

Katharina.

O, had hem Katharina nooit gezien!

Battista.

Ga, kind, het spreekt van zelf, dat gij nu weent.

Want zulk een hoon verdroeg geen heil’ge zelfs,

Laat staan een driftkop van uw kreeg’len aard.

Biondello.

O heer, heer! nieuws, oud nieuws en nieuws, zooals gij nog nooit gehoord hebt!

Battista.

Wat! nieuw en tevens oud? hoe kan dit zijn?

Biondello.

Wat! is het geen nieuws, te hooren, dat daar Petruccio komt?

Battista.

Is hij gekomen?

Biondello.

Wel neen, heer.

Battista.

Wat dan?

Biondello.

Hij is bezig te komen.

Battista.

Wanneer zal hij hier zijn?

Biondello.

Als hij staat, waar ik sta, en u daar ziet.

Tranio.

Komaan, voor den dag met uw oud nieuws!

Biondello.

Wel, Petruccio komt daar aan, met een nieuwen hoed en een oud wambuis; met een oude broek, die al driemaal gekeerd is; met een paar laarzen, die al voor kaarsenbakken gediend hebben, de een gegespt, de ander geregen, een ouden roestigen degen uit een stadsarsenaal, met een gebroken gevest en zonder haak; met twee gebroken broeknestels; zijn paard met ontwrichte heup, met een oud wormstekig zadel en tweeërlei stijgbeugels; bovendien, kuchende en niet vrij van ruggemergstering; lijdend aan speekselvloed, last hebbend van huidworm, vol gallen en met spatten, gestreept van de geelzucht, met ongeneeslijke halsgezwellen, sterk onderhevig aan duizelingen, opgevreten van de wormen, met een zadelrug en boegkreupel; zwak op de voorhand, en met een half verbogen stang en een hoofdstel van schapenleer, dat gedurig, als men het paard sterk ophield bij het struikelen, gebroken en dan weer aan elkander geknoopt is; een cingel, die al zesmaal gelapt is en een staartriem met fluweel van een dameszadel, waar nog mooi met koperen nagels twee letters van haar naam op staan, en die hier en daar met pakgaren gelapt is. 64

Battista.

En wie vergezelt hem?

Biondello.

Zijn lakei, heer, en die is waarachtig al evenzoo opgetuigd als het paard; hij heeft een garen hoos aan het eene been en een wollen sok aan het andere; den eenen knieband van rooden, den ander van blauwen zelfkant; een ouden hoed, en daarop „de veertig lustige liefdeliedjes” bij wijze van vederbos; een gedrocht, een waar gedrocht in zijn kleeding, in het geheel niet als een christenbediende of een edelmanslakei.

Tranio.

Een vreemde luim, die tot dit doen hem drijft;

Maar toch, hij gaat wel meer wat min gekleed.

Battista.

’k Ben blij toch, dat hij komt, hoe ’t dan ook zij.

Biondello.

Wel, heer, hij komt niet.

Battista.

Hebt gij dan niet gezegd, dat hij daar kwam?

Biondello.

Wie? dat Petruccio kwam?

Battista.

Ja, dat Petruccio kwam.

Biondello.

Neen, heer, zijn paard, komt met hem er bovenop,

Battista.

Och kom, dat is hetzelfde.

Biondello.

Neen, bij Sint Japik, en een duit verwed ik er om:

Een paard en een man is meer dan een, schoon lang geen ruiterdrom.

Petruccio.

Waar is hier ’t schoon gezelschap? wie is thuis?

Battista.

Goed, dat gij komt.

Petruccio.

Goed, dat gij komt. En toch kom ik niet goed.

Battista.

Toch hinkt gij niet, heer.

Tranio.

Toch hinkt gij niet, heer. Niet zoo goed gekleed,

Als ik wel wenschte.

Petruccio.

Als ik wel wenschte. Al ware ik fijn gekleed,

Toch stoof ik met dezelfde vaart hier in.

Maar waar is Kaatje? waar mijn lieve bruid?—

Hoe vaart mijn vader?—Vrienden, zijt gij boos?

Wat gapen mij deze eed’le gasten aan,

Als ware hier iets wondervreemds verschenen,

Als zagen zij een monster, een komeet? 98

Battista.

Wel, heer, gij weet, dit is uw huwelijksdag;

Eerst waren wij bedroefd, dat gij niet kwaamt;

En thans nog meer bedroefd, dat gij zoo komt.

Foei, weg die kleeding! zij onteert uw stand,

En is een doorn in ’t oog bij zulk een feest!

Tranio.

En zeg ons, welk een oorzaak van gewicht

Zoo lang u van uw bruid verwijderd hield

En zoo onkenbaar u hierhenen dreef?

Petruccio.

’t Verhalen maakte uw oor, mijn tong vermoeid;

Genoeg, ik kwam hier aan en hield mijn woord,

Doch kon niet alles doen wat ik beloofde.

Maar dit zal ik te zijner tijd wel zoo

Rechtvaardigen, dat gij tevreden zijt.

Maar waar is Kaatje? ’k Moest lang bij haar zijn;

De zon staat hoog; ’t is tijd ter kerk te gaan.

Tranio.

Ga toch niet zoo gekleed naar uwe bruid,

Kom met mij mee, trek kleed’ren aan van mij.

Petruccio.

Neen, waarlijk niet; neen, zoo bezoek ik haar.

Battista.

Maar zoo, verwacht ik, gaat gij niet ter trouw.

Petruccio.

Waarachtig, zoo; daarom, geen woorden meer!

Zij trouwt met mij, en niet met mijn gewaad;

Vernieuwde ik, wat zij mij verslijten zal

Zoo snel, als ik dit poover kleed vervang,

’t Waar’ goed voor Kaatje en beter voor mijzelf.

Maar dwaas, dat ik met u hier babb’len blijf,

En niet mijn bruid een blijden morgen wensch,

Dien naam bezeeg’lend met een teed’ren kus!

Tranio.

Hij heeft een doel met deze dolle kleeding;

Maar laat ons, is het moog’lijk, hem bepraten,

Dat hij zich voor den kerkgang beter kleedt.

Battista.

Ik volg hem om te zien, waar dit op uitloopt.

Tranio

(tot Lucentio). Heer, bij haar liefde hebben wij volstrekt

Haars vaders jawoord noodig, en hiertoe

Zie ik, zooals ik u reeds heb gezegd,

Naar iemand uit;—het doet er niet veel toe

Wie ’t is; wij zullen hem zijn rol wel leeren,—

Die voor Vincentio van Pisa speelt;

Die waarborg’ schrift’lijk hier in Padua

U grooter sommen zelfs dan ik beloofde.

Dan ziet gij spoedig uwe hoop vervuld,

En huwt uw bruidje met haars vaders wil.

Lucentio.

Als maar mijn kameraad, die and’re leeraar,

Bianca’s schreden niet zoo scherp in ’t oog hield,

Dan waar’ een heim’lijke echt het best. Is die

Gesloten, zegge ook heel de wereld „neen”,

Ik trots geheel de wereld, zij blijft mijn. 144

Tranio.

Wij willen dit van stap tot stap bepraten,

En uitzien, wat ons voordeel brengen kan;

Licht foppen wij dan grauwbaard Gremio,

Den schuwen loeroog, vader Minola,

Den smachtenden muziekgek, Licio,

En alles voor mijn heer, Lucentio.—

Reeds uit de kerk terug, signore Gremio?

Gremio.

Zoo vlug als ik maar ooit de school ontvlood.

Tranio.

En komt de jonge man en vrouw reeds aan?

Gremio.

De jonge man? zeg eer, de wildeman,

Een kregelkop, dit zal zij ondervinden.

Tranio.

Wat, kreeg’ler nog dan zij? Dit kan toch niet.

Gremio.

Een duivel is hij, duivel, satan zelf.

Tranio.

Zij is een duivelin, des duivels moêr.

Gremio.

Zij is een kind, een duifje, een lam bij hem.

’k Zal u vertellen; op des priesters vraag:

„Wenscht gij deez’ Katharina tot uw vrouw?”[368]

Riep hij: „Verduiveld graag”, en vloekte zoo,

Dat van den schrik de priester ’t boek liet vallen;

En toen hij, om het op te rapen, bukte,

Gaf hem de dolle bruîgom zulk een duw,

Dat paap en boek daar lag, en boek en paap;

Toen riep hij: „Raap hen op! wie lust heeft, raap!”

Tranio.

Wat zei de sukkel, toen hij weder stond?

Gremio.

Die rilde en beefde; hij toch stampte en zwoer,

Dat hem de kapelaan voor ’t lapje hield.

Maar nauw’lijks was de plechtigheid volbracht,

Of hij schreeuwt luid om wijn en roept: „Daar ga je”,—

Als was hij op zijn schip, en met zijn volk

Na storm aan ’t drinken,—giet den wijn naar binnen,

En wierp, wat van den huwlijkskoek in ’t glas

Nog over was, den koster in ’t gezicht;

En uit geen and’ren grond,

Dan dat zijn baard zoo schraal en hong’rig was,

Dat die bij ’t drinken om een sopje vroeg;

Toen greep hij woest zijn bruidje om den hals,

En gaf haar zulk een smakkend luiden kus,

Dat, toen hij losliet, heel de kerk weerklonk.

Toen ik dat zag, liep ik van schaamte weg,

En zeker volgt de trein mij op den voet.

Zoo dwaas een huw’lijk werd nog nooit gesloten;—

Ja, luister! ’k hoor de muzikanten al! 185

Petruccio.

Mijnheeren, vrienden, ’k dank u voor uw moeite;

Ik weet, gij dacht hier met mij aan te zitten

En hebt een kost’lijk bruiloftsmaal gereed;

Maar tot mijn spijt drijft groote haast mij heen,

Waarom ik hier nu afscheid nemen wil.

Battista.

Is ’t moog’lijk, wilt gij nog deze’ avond weg?

Petruccio.

Ik moet bij dag nog heen, eer de avond valt;—

Weest niet verbaasd; waar’ de oorzaak u bekend,

Eer drongt gij, dat ik ging, dan dat ik bleef.

Vereerd gezelschap, dank u allen, die

Getuigen waart, hoe ik mijn leven aan

Deez’ zachte, lieve en eerb’re gâ verbond;

Spijst met mijn vader, wijdt een dronk aan ons,

Want ik moet heen;—en nu, vaart allen wel.

Tranio.

Laat u verbidden, blijf tot na het maal.

Petruccio.

Het kan niet zijn.

Gremio.

Het kan niet zijn. Laat mij u dan verbidden.

Petruccio.

Het kan niet zijn.

Katharina.

Het kan niet zijn. Laat mij u dan verbidden.

Petruccio.

Nu is het goed.

Katharina.

Nu is het goed. Is ’t u nu goed, te blijven?

Petruccio.

Het is mij goed, dat gij me om blijven bidt;

Maar blijven kan ik niet, hoe gij me ook bidt.

Katharina.

Zoo gij mij liefhebt, blijf.

Petruccio.

Zoo gij mij liefhebt, blijf. Grumio, mijn paarden!

Grumio.

De paarden staan klaar, heer, de haver heeft ze al opgevreten.

Katharina.

Nu dan,

Doe wat gij wilt, van daag reis ik niet af;

Ook morgen niet, niet eer dan ik ’t verkies.

De deur is open, heer, daar ligt uw weg;

Hots gij maar weg, als gij op spelden staat;

Ik ga niet heen, niet eer dan ik ’t verkies;—

Dat moet toch wel een echte brombeer zijn,

Die zoo op de’ eersten dag zijn klauw al toont!

Petruccio.

Kom, Kaatje, kalm; ik bid u, word niet boos.

Katharina.

Ik wil nu boos zijn; waarom blijft gij niet?

Neen, vader, stil; hij blijft zoolang ik wil. 219

Gremio.

O heer, daar hebt ge ’t lieve leven al.

Katharina.

Komt, heeren, voorwaarts nu naar ’t bruiloftsmaal!

Ik zie het al, de vrouw wierd een malloot,

Had zij de kracht, den moed niet tot verzet.

Petruccio.

Zij zullen doen wat gij gezegd hebt, Kaatje;—

Gehoorzaamt allen; ’t is de bruid, die ’t wil;

Viert feest en jubelt; voert de vreugd in top;

Wijdt aan haar vleklooze onschuld meen’gen dronk;

Weest uitgelaten dol,—of hangt u op;

Maar hier mijn beste Kaat, zij gaat met mij.

Neen, blikt niet boos, stampt, raast en tiert maar niet;

’k Wil meester zijn van wat mijn eigen is;

Zij is mijn have en goed; zij is mijn huis,

Mijn huisgerief, mijn veld, mijn korenschuur,

Mijn paard, mijn os, mijn ezel, ja mijn al;

Hier staat ze; wie het hart heeft, raak’ haar aan;

Ik daag ter rekenschap wien ook, die stout

Den weg me in Padua verspert.—Trek, Grumio,

Trek, trek uw zwaard; zie, ons omsing’len roovers;

Bevrijd uw meesteres: toon u een man;—

Vrees niets, mijn schat; zij doen u niets, mijn Kaatje;

Ik ben uw schutse, al waren ze een miljoen!

Battista.

Nu, laat hen gaan, een paar zoo zacht als lamm’ren.

Grumio.

Naar den drommel met alle lamme knollen, met alle dolle meesters, met alle smerige wegen! Werd ooit een mensch zoo geklopt? werd ooit een mensch zoo beklodderd? werd ooit een mensch zoo afgebeuld? Ik ben vooruitgestuurd om vuur aan te maken, en zij komen achterop om zich te warmen. Ja, was ik niet zoo’n kleine pot, die gauw heet wordt, dan zouden waarachtig mijn lippen aan de tanden vastvriezen, mijn tong aan mijn gehemelte, mijn hart in mijn lijf, eer ik vuur genoeg had om mij te ontdooien;—maar ik zal mijzelf warm maken door het vuur aan te blazen; want, van dit weer gesproken, een langer kerel dan ik zou koû vatten. Heila, ho, Curtis!

Curtis.

Wie roept daar met zoo’n bevroren stem?

Grumio.

Een stuk ijs; en als je het niet gelooven wilt, glijd dan maar van mijn schouder tot mijn hiel, zonder meer aanloop dan van mijn hoofd tot aan mijn nek. Vuur, vuur, beste Curtis!

Curtis.

Is onze heer op de komst met zijn vrouw, Grumio?

Grumio.

Ja, ja, Curtis, ja; en daarom vuur, vuur en gooi er geen water, geen water op!

Curtis.

Is zij wezenlijk zoo’n heetgebakerde feeks, als men vertelt? 22

Grumio.

Ja zeker, beste Curtis, maar vóór deze vorst; want, zooals je weet, de winter maakt alles mak: man, vrouw en beest; want hij heeft mak gemaakt mijn ouden meester, mijn jonge meesteres en mij ook, broeder Curtis.

Curtis.

Loop rond, jij zotskap van drie duim! ik ben geen beest.

Grumio.

Ben ik maar drie duim? Nu, je hoorn is wel een voet lang; en zoo lang ben ik op zijn minst. Maar wil je nu het vuur eens aanmaken, of zal ik over je klagen bij onze meesteres? dan zult je haar hand,—en ze is nu ophanden,—gauw voelen, tot je kouden troost, omdat je zoo lauw bent in je warmen dienst.

Curtis.

Komaan, Grumio, vertel me, wat gaat er zoo al in de wereld om?

Grumio.

De wereld is koud, Curtis, alleen jouw dienst is een warm baantje, en daarom vuur. Doe wat je doen moet, en je krijgt wat je hebben moet; want mijn meester en mijn meesteres zijn bijna doodgevroren. 40

Curtis.

Het vuur is al aan, en dus, beste Grumio, voor den dag met wat nieuws!

Grumio.

Nu, hoor dan: „Er waren zeven kikkertjes” (Hij zingt.) en zooveel nieuwtjes, als er maar willen ontdooien.

Curtis.

Loop rond met je snorrepijperijen; wat meen je? ik vat je niet.

Grumio.

Daar heb je gelijk in, want dan had je ook de koû, die ik gevat heb; daarom vuur! Waar is de kok? is het avondeten klaar, het huis netjes in orde, zijn de biezen gestrooid, de hoekjes geraagd, de lui in hun nieuw bombazijn, hun witte kousen en alle bedienden in hun bruîgomspakken?

Curtis.

Alles klaar; en daarom, ik bid je, wat nieuws!

Grumio.

Dan moet je weten, vooreerst, dat mijn paard doodmoe is; en dan, dat mijn meester en mijn meesteres wat ongemakkelijk zijn uitgevallen.

Curtis.

Zoo?

Grumio.

Ja, uit het zaâl in de modder; en daar is een heele geschiedenis aan vast.

Curtis.

Zoo, laat hooren, beste Grumio!

Grumio.

Stil, aan ’t oor.

Curtis.

Hier.

Grumio.

Daar (Hij geeft Curtis een oorveeg.)!

Curtis.

Dat is het verhaal voelen, in plaats van het te hooren.

Grumio.

En daarom mag het een gevoelvol verhaal heeten; maar ’t was alleen om bij je oor aan te kloppen en gehoor te vragen. Nu begin ik: primo, we kwamen daar een morsigen heuvel af en mijn meester reed achter mijn meesteres.

Curtis.

Samen op één paard?

Grumio.

Wat vertel je?

Curtis.

Samen op een paard? 73

Grumio.

Vertel jij dan de geschiedenis;—maar, als je me niet in de rede was gevallen, zou je gehoord hebben, hoe haar paard viel en zij onder haar paard; dan zou je gehoord hebben, hoe modderig het daar was; hoe zij beklodderd werd; hoe hij haar daar liet liggen met haar paard boven op haar; hoe hij mij sloeg, omdat hààr paard struikelde; hoe zij door de modder waadde, om hem van mij af te rukken; hoe hij vloekte; hoe zij smeekte,—zij die nooit te voren gesmeekt had; hoe ik schreeuwde; hoe de paarden wegliepen; hoe haar teugel doorscheurde; hoe ik mijn staartriem verloor;—en nog veel andere gedenkwaardige dingen, die nu in vergetelheid zullen vergaan, en jij zult in onwetendheid tot uw graf wederkeeren.

Curtis.

Op die manier is hij nog erger helleveeg dan zij.

Grumio.

Ja, en dat zul jij en de verwaandsten van u allen ondervinden, als hij thuis komt. Maar wat blijf ik over dit alles leuteren?—roep toch Nathaniel, Jozef, Klaas, Flip, Walter, Suikersnoep en de rest; laten zij hun haar goed glad kammen, hun blauwe kamizolen goed borstelen en hun kousebanden gelijk strikken; laten ze een buiging maken met hun linkerbeenen; en het hart niet hebben om een haar aan te raken van mijn meesters paardestaart, voordat ze hun handen gekust hebben. Zijn ze allen klaar?

Curtis.

Ja zeker.

Grumio.

Roep ze dan hier.

Curtis.

Heila, hoort dan toch! Hier, je moet mijn meester te gemoet gaan, om een goed figuur te maken voor mijn meesteres.

Grumio.

Nu, ze heeft al wel een figuur van haar eigen.

Curtis.

Nu, wie weet dat niet?

Grumio.

Jij niet, zoo het schijnt, daar je anderen oproept om voor haar een figuur te maken.

Curtis.

Ik riep hen, om haar eer te bewijzen.

Grumio.

Je hoeft haar geen heer te wijzen; ze heeft er al een, en daar ze ’t wel mee doen kan.

Nathaniel.

Welkom thuis, Grumio!

Flip.

Hoe gaat het, Grumio?

Jozef.

Kijk eens aan! Grumio!

Klaas.

Zoo, zoo, onze vriend Grumio!

Nathaniel.

Hoe staat het ermee, ouwe jongen?

Grumio.

Welkom, jij; hoe gaat het? jij; kijk eens, jij; onze vriend, jij;—en zoo ben ik rond met groeten. En zegt me ’reis, mooie jongens, is alles klaar, is alles in de puntjes? 117

Nathaniel.

Alles is in orde; zal onze baas er al gauw wezen?

Grumio.

Hij is vlak bij huis, zal dadelijk afstijgen; past daarom op,—Heere beware, stil, daar is hij al!

Petruccio.

Waar is ’t geboeft? Wat! niemand aan de deur,

Die mij den beugel hield, het paard mij afnam!

Waar is Nathaniel, Gregoor en Flip?

Allen.

Hier, hier, heer! hier, heer!

Petruccio.

Hier, heer! hier, heer! hier, heer! hier, heer!

Gij ezelskoppen! luie, lompe vlegels!

Wat, geen ontvangst? geen ijver? geen respect?—

Zeg, dwaas, dien ik vooruitgezonden heb!

Grumio.

Hier, heer; nog even dwaas als toen ik ging,

Petruccio.

Jij boerenlummel, schaapskop, ezelskind!

Heb ik je niet gezegd, dat jij in ’t park

Met dit geboeft’ mij tegenkomen zoudt?

Grumio.

Nathaniels rok, heer, was zoo erg getarnd;[371]

En Gabriels schoenen sloften telkens uit;

Er was geen zwartsel meer voor Peters hoed;

De scheê van Walters dolk werd juist gelapt;

In ’t beste pak slechts Adam, Ralph en Flip,

Al de and’ren haav’loos en gescheurd; maar toch,

Zooals ze zijn, ze staan daar tot uw dienst.

Petruccio.

Vlug, schoeljes, vliegt; en brengt het avondmaal!—

„Waar zijn mijn vroeg’re dagen heen?

„Waar zijn”—Ga zitten, Kaatje, welkom thuis!

Oef, oef, oef, oef!

Komaan, wat vlug!—Wees vroolijk, liefste Kaatje!

Mijn laarzen uit, schavuiten, vlegels, komt!

„Een kloosterling in grauwe pij,

Die kwam een heilig huis voorbij;”—

Wat, schurk! je trekt mijn voet daar uit het lid;

Pak aan! (Hij geeft hem een oorveeg.) en trek die and’re beter uit.—

Wees vroolijk, Kaatje;—water hier! en vlug!—

Waar is mijn poedel Hector?—Knaap, ga zeggen,

Dat Ferdinand, mijn neef, hier komt;—(Een Bediende af.) dìen moet

Gij leeren kennen, Kaatje, kus hem welkom.

Waar zijn mijn muilen?—Komt het water haast?

Verfrisch u, Kaatje; wees hier hart’lijk welkom.

Infame vlegel! laat je ’t vallen? Hier! 158

Katharina.

Verschoon het, man; het was bij ongeluk.

Petruccio.

Het is een schoelje, een langoor, een schavuit!

Ga zitten, Kaatje, gij zult hong’rig zijn.

Doet gij ’t gebed, mijn lieve Kaatje, of ik?—

Wat is dat? Lamsbout?

Eerste Bediende.

Wat is dat? Lamsbout? Ja.

Petruccio.

Wat is dat? Lamsbout? Ja. Wie bracht dat?

Eerste Bediende.

Wat is dat? Lamsbout? Ja. Wie bracht dat? Ik.

Petruccio.

’t Is aangebrand; en zoo is al het eten;

Wat hondevolk!—Waar is die schelmsche kok?

Hoe hebt gij, schurken, ’t hart, op onze tafel

Zulk goed te brengen, dat oneetbaar is?

Dáár, houdt het zelf, hier, borden, schotels, alles;

Gij stomme vlegels, lomperds, galgenaas;

Wat! bromt ge? ’k Zal je leeren, hoe het hoort!

Katharina.

Ik bid u, wees niet driftig, lieve man;

Het eten was heel goed, als gij ’t woudt proeven.

Petruccio.

Neen, Kaatje; ’t was verdroogd en aangebrand;

Zulk eten is uitdrukk’lijk mij verboden,

Omdat het gal verwekt en ergernis;

Veel beter is het, dat wij beiden vasten,—

Want beiden zijn we alreeds van aard cholerisch,—

Dan dat we ons prikk’len met verbraden vleesch.

Geduld maar, morgen zal het beter zijn,

En dezen avond vasten wij eens saam.

Kom mee; ik breng u naar uw bruidsvertrek.

Nathaniel.

(vooruitkomend.) Zeg, Peter, heb jij ooit zoo iets gezien?

Peter.

Hij maakt haar met haar eigen grillen klein.

Grumio.

Waar is hij?

Curtis.

Waar is hij? In haar kamer,

En prijst met een sermoen haar ’t vasten aan;

En schimpt en vloekt en scheldt, dat de arme ziel

Niet weet waarheen, niet opzien durft, niet spreken,

En zit als een, die uit een droom ontwaakt.

Kom, voort, kom mee! daar is hij weer terug.

Petruccio.

’k Aanvaardde mijn regeering met beleid, 191

En ben vol moed, dat alles goed zal gaan;

Mijn valk, met leêge maag, ziet mij naar ’t oog;

En tot zij mak is, krijgt zij niet volop,

Want anders komt ze niet op mijn geroep.

’k Weet nòg iets, dat mijn schuwen vogel temt

En komen laat op ’t roepen van den baas;

Ik houd haar wakker evenals een valk,

Die klept en slaat en ongehoorzaam is.

Zij at van daag geen beet en mag ’t ook niet,

Sliep gist’ren niet en zal ’t van nacht ook niet;

Zooals van ’t eten, zeg ik van het bed,

En zonder grond, dat niets is zooals ’t hoort,

En werp het kussen hier, de peluw daar,

En hier het dek en ginds de lakens heen;—

Ja, en bij al ’t getier, geef ik toch voor,

Dat ik zoo doe uit teed’re zorg voor haar.

Kortom, ik houd de gansche nacht haar wakker;

En knikkebolt ze soms, dan scheld en raas ik,

Dat haar het leven wel klaar wakker houdt;

Zoo wordt ze klein gemaakt door teed’re zorg,

En buig ik wel haar dollen, kreeg’len kop.

Weet voor een temkuur iemand beet’ren raad,

Hij deele ’t mee, zijn evenmensch ten baat.

Tranio.

Vriend Licio, is ’t moog’lijk, dat Bianca

Een ander dan Lucentio bemint?

Voorwaar, dan draait ze mij een rad voor ’t oog.

Hortensio.

Wilt gij bewijs, heer, dat ik waarheid sprak,

Kom hier, en hoor, hoe hij haar onderricht.

Lucentio.

Nu, jonkvrouw, trekt gij nut uit wat gij leest?

Bianca.

Zeg gij mij, meester, eerst, wat gij wel leest.

Lucentio.

Slechts wat ik u verklaar, de Kunst van minnen.

Bianca.

O blijk weldra, heer, meester in die kunst!

Lucentio.

Ja, dier’bre meesteresse, door uw gunst!

Hortensio.

Ze zijn volleerd! Wat zegt gij nu? Gij dorst

Een eed doen: uw meest’res Bianca minde

Ter wereld niemand dan Lucentio. 13

Tranio.

O, bitterbooze liefde! O trouwloos vrouwvolk!

Ik zeg u, Licio, dit is ongehoord.

Hortensio.

Ik werp het masker af; ik ben niet Licio,

Noch leeraar in muziek, zooals ik schijn;

Maar een, wien ’t nu verdriet vermomd te zijn

Voor iemand, die een edelman versmaadt

En zulk een schobbejak als God vereert;

Mijn ware naam, heer, is Hortensio.

Tranio.

Vaak hoorde ik reeds, Signor Hortensio,

Van uwen grooten hartstocht voor Bianca;

Thans was mijn oog van haar lichtzinnigheid

Getuige, en ’k zweer met u,—dunkt dit u goed,—

Voor eeuwig haar en hare min hier af.

Hortensio.

Zie eens dat koozen, kussen!—Hier, Lucentio,

Hier is mijn hand, en hier bezweer ik u:—

Ik wensch haar hand niet meer; ik zweer haar af,

Omdat zij nooit de teederheid verdiende,

Waarmede ik dwaas’lijk haar bewierookt heb.

Tranio.

En hier doe ik oprecht denzelfden eed,—

Haar nooit te huwen, zelfs al vroeg ze ’t mij;

Foei, zie, hoe schand’lijk zij daar met hem koost!

Hortensio.

Zwoer heel de wereld, buiten hem, haar af!—

Ikzelf,—zoo houd ik wis mijn eed,—ik neem,

Eer ’t jaar drie dagen ouder is, tot vrouw

Een rijke weeuw, die al den tijd, dat mij

Dit preutsche meisje boeide, heeft bemind.

En nu vaarwel, Signor Lucentio.

Geen mooi gezichtje, neen, voorkomendheid

Verwerft mijn liefde; en zoo verlaat ik u,

En staaf gewis den eed, dien ik daar zwoer.

Tranio.

Jonkvrouw Bianca, stroome u ied’re zegen,

Dien ooit de teerste liefde wenschte, tegen,

Ja, ja, ’k heb u betrapt, mijn zoet, lief kind,

En afgezworen, met Hortensio.

Bianca.

Tranio, gij schertst; zwoert gij mij beiden af?

Tranio.

Ja, jonkvrouw. 49

Lucentio.

Goed; dan zijn wij Licio kwijt.

Tranio.

O ja, die neemt een willig vroolijk weeuwtje,

Dat wel in één dag bruid en vrouw wil zijn.

Bianca.

Wel moog’ het hem bekomen!

Tranio.

Ja, en hij maakt haar mak.

Bianca.

Ja, en hij maakt haar mak. Dit zegt hij, Tranio.

Tranio.

Ja toch, hij gaat al op de makmaakschool.

Bianca.

De makmaakschool; wat! is er zulk een ding?

Tranio.

Ja toch; Petruccio geeft er les, en leert

Er op zijn elf en dertigst, hoe een man

Een booze vrouwetong bezweren kan.

Biondello.

O meester, ’k stond zoo lang op wacht, dat ik

Zoo moe ben als een hond; maar eind’lijk daalt

Ginds van den berg een oude hemelzend’ling,

Die juist ons past.

Tranio.

Die juist ons past. Wat man is ’t, Biondello?

Biondello.

’t Moet een kantoor- of schoolvos wezen, heer,

Wat, weet ik niet, maar naar zijn deftig kleed,

Naar gang en houding op ende op een vader.

Lucentio.

Wat wilt ge, Tranio?

Tranio.

Ik zorg, slaat hij geloof aan mijn verhaal,[373]

Dat hij wàt graag hier voor Vincentio speelt,

En borg is bij Battista Minola,

Als waar’ hij onvervalscht Vincentio.

Ga met uw liefste heen; laat mij begaan.

Pedant.

Gegroet, heer!

Tranio.

Gegroet, heer! Insgelijks; wees welkom, heer!

Reist gij nog door, of zijt ge reeds aan ’t doel?

Pedant.

Ik ben aan ’t doel, heer, voor een week of twee;

Dan reis ik verder op, en wel naar Rome,

En dan, als God wil, heel naar Tripoli.

Tranio.

Vergun, wat landsman, heer?

Pedant.

Vergun, wat landsman, heer? Van Mantua.

Tranio.

Van Mantua?—Verhoede ’t God! En zijt gij

Uw leven moe, dat gij naar Padua komt?

Pedant.

Mijn leven, heer? Hoe zoo toch? Welk een schrik! 80

Tranio.

Elk, die uit Mantua in Padua komt,

Die is des doods. En weet gij niet waarom?

Venetië legt beslag op uwe schepen;

De doge ligt in twist met uwen hertog,

En heeft het openlijk bekendgemaakt.

’t Is vreemd, maar ja, gij komt daar zoo pas aan,

De lezing ware u anders niet ontgaan.

Pedant.

Helaas, heer, dit is dubbel erg voor mij,

Want ik heb wisselbrieven uit Florence,

Die ik alhier te gelde maken moet.

Tranio.

Nu, heer, om u van dienst te zijn, wil ik

Dit doen, en dezen raad u geven:—maar

Zeg eerst, zijt gij in Pisa ooit geweest?

Pedant.

Ja heer, ik ben in Pisa vaak geweest,

Pisa, beroemd door tal van wakk’re burgers.

Tranio.

Kent gij daaronder zeek’ren heer Vincentio?

Pedant.

Niet van persoon, doch ’k heb van hem gehoord;

Een koopman van onmetelijk fortuin.

Tranio.

Dat is mijn vader, heer; en, op mijn woord

Hij heeft in zijn gelaat wel wat van u.

Biondello

(ter zijde). Zooals een appel van een oester, ja precies.

Tranio.

Om ’t leven u te redden in deez’ nood,

Wil ik om zijnentwil deez’ dienst u doen;

Gij, reken het voorwaar geen klein geluk,

Dat ge op den heer Vincentio zoo gelijkt.

Gij borgt van hem den naam nu en ’t krediet,

En neemt,—dit spreekt,—uw intrek in mijn huis;—

Maar zorgt dan ook, dat gij uw rol goed speelt;

Begrepen, heer?—en blijf gerust, tot gij

Uw zaken in de stad hebt afgedaan;

Acht gij dit aanbod goed, heer, neem ’t dan aan.

Pedant.

O gaarne, heer, en immer roem ik u

Als redder van mijn leven en mijn vrijheid.

Tranio.

Kom mee dan, en terstond aan ’t werk getogen!

Voorloopig echter deel ik dit u mee:

Mijn vader wordt hier elken dag verwacht,

Om ’t weduwgoed te reeg’len voor mijn bruid,

De dochter van een zeek’ren heer Battista.

Dit alles moet ge omstandig weten, heer;

Maar volg mij nu, en kleed u naar uw stand.

Grumio.

Neen, neen, voorwaar, ik durf niet ’t gold mijn leven.

Katharina.

Hoe meer ik lijd, te hooger klimt zijn hoon!

Werd hij mijn man slechts om mij uit te hong’ren?

Geen beed’laar smeekt er aan mijns vaders deur,

Of oogenblikk’lijk krijgt hij ook een aalmoes,

Of anders vindt hij elders wel erbarming;

Doch ik,—die nimmer wist wat smeeken is,

En die de nood tot smeeken nimmer dwong,—

Ik sterf van honger, suizebol van slaap;

Men vloekt mij wakker, voedt mij met getier;

En,—wat mij dieper krenkt dan al deez’ nood,—

Hij kleurt dit met den schijn van teederheid,

Als zei hij: „Slaap toch niet”, en „Eet toch niet;

„’t Maakte u doodziek, ja, plotsling waart ge een lijk.”—

Ik bid u, breng mij iets om te eten! breng

Wat het ook zij, als het maar eetbaar is.

Grumio.

Wat dunkt u van een kalfspoot?

Katharina.

O heerlijk! breng het maar! gauw, bid ik u.

Grumio.

Ik vrees, dat eten is te phlegmatiek.—

Wat zegt gij wel van goed gebraden rolpens?

Katharina.

O, dat is goed, ga; haal het, goede Grumio.

Grumio.

Ik vrees, ik vrees, dat is te choleriek.

Wat dunkt u,—een stuk ossevleesch met mosterd?

Katharina.

’t Is, Grumio, wel het heerlijkst, dat ik ken.

Grumio.

Ja, maar die mosterd is wat al te prikk’lend.

Katharina.

Nu, dan het vleesch, en laat den mosterd weg.

Grumio.

Neen, dat volstrekt niet, neen, gij krijgt geen mosterd,

Of Grumio haalt voor u geen ossevleesch.

Katharina.

Nu, ’t een of ’t ander, beide, of wat gij wilt.

Grumio.

Nu, dan den mosterd zonder ’t ossevleesch.

Katharina.

Ga, scheer u weg, gij valsche treiter-vlegel,

Die mij met etensnamen spijzen wilt;

Verwenscht zijt gij en heel uw boevenbent,

Die u zoo vroolijk maakt om mijn ellend!

Weg, zeg ik, scheer u weg!

Petruccio.

Hoe is ’t, mijn Kaatje? Wat! mijn lief, verdrietig?

Hortensio.

Hoe is ’t, mevrouw? 37

Katharina.

Hoe is ’t, mevrouw? Nu, waarlijk slecht genoeg.

Petruccio.

Kom, opgewekt! en zie mij vriend’lijk aan.

Zie, liefste, zie, hoe ’k alles voor u doe;

Ik richt het maal zelf aan en breng ’t u hier,

En reken, lieve Kaatje, op uw dank.

Wat, zelfs geen woord? Dan is ’t niet naar uw smaak,

En was mijn moeite en zorg alweer vergeefsch;—

Hier, neem den schotel weg.

Katharina.

Hier, neem den schotel weg. Ach, laat hem staan.

Petruccio.

De kleinste dienst wordt nog met dank vergolden,

En vóór gij eten gaat, wacht ik uw dank.

Katharina.

Ik dank u zeer.

Hortensio.

Signor Petruccio, foei! gij zijt te gispen;—

Kom, eet, mevrouw; ’k zal u gezelschap houden.

Petruccio

(ter zijde). Hortensio, blijk mijn vriend, eet alles op.—

’t Bekome u wel, mijn lieve schat! Maar Kaatje,

Eet spoedig af;—want hoor, mijn zoetelief,

Wij gaan nu naar uws vaders huis en komen

Er op het feest eens prachtig voor den dag,

Met zijden kleedjes, hoedjes, gouden ringen,

Met strikken, kwikken, duizend fraaie dingen,

Met sjaals en waaiers, telkens nieuwen tooi,

Met barnsteen, paarlen, duizenderlei mooi.

Hebt gij gedaan? De snijder staat gereed

En hult u in een ruischend zijden kleed.

Kom, snijder, laat uw moois eens zien en sprei

’t Gewaad nu uit.—

’t Gewaad nu uit.— En gij, wat nieuws brengt gij?

Hoedenmaker.

Den hoed, heer, dien uw edelheid bestelde.

Petruccio.

Kijk, dat lijkt op een soepbord wel gevormd!

Een schotel van fluweel! Foei, miss’lijk, aak’lig!

O foei, een oester of een notedop,

Een prul, een nest, een niets, een poppenhoed!

Kom, weg er mee, en laat me een groot’ren zien.

Katharina.

Ik wil geen groot’ren; dit is juist de smaak;

Zoo dragen het de dames van het hof.

Petruccio.

Wees gij dan hoofsch, dan krijgt ge zulk een hoed,

Doch eerder niet. 72

Hortensio

(ter zijde). Dat loopt nog wel wat aan.

Katharina.

Ik mag toch ook nog zeggen, wat ik denk,

En ’k wil het zeggen; ’k ben geen kind, geen zuig’ling;

Ik heb, wat mij op ’t hart lag, steeds gezegd,

Aan beet’ren zelfs dan gij; verdraagt gij ’t niet,

Stop de ooren dan maar dicht. Ik wil mij uiten;

Mijn hart bezweek van ergernis, zoo ’k zweeg;

En eerder geef ik, wat ik denk en wil,

Al zij het nog zoo fel, in woorden lucht.

Petruccio.

Gij hebt gelijk, afschuw’lijk is de hoed,

Een taartendeksel, een pastei van taf;

’t Is lief van u, dat gij hem ook niet wilt.

Katharina.

Vindt gij het lief of niet, die hoed is lief:

Dien wil ik hebben, of ik wil er geen.

Petruccio.

Ah ja, uw kleed!—Kom, snijder, laat eens zien.—

Gerechte hemel! goed voor vastelavond!

Wat ’s dit?—een mouw? ’t lijkt wel een klein kanon,

Gekorven op en neer, als appeltaart;

’t Is snip snap, snij maar toe, en knip maar knap;

’t Lijkt wel een vuurpot uit een scheerderswinkel;—

Hoe noemt ge, snijder, dit, in ’s duivels naam?

Hortensio

(ter zijde.) Ik merk het al, zij krijgt nòch hoed nòch kleed.

Snijder.

De last was, om het net en, zooals ’t hoort,

Te maken naar den laatsten smaak en snit,

Petruccio.

Te maken naar den smaak, ja, maar, let wel,

Ik sprak niet van versnijden naar den smaak.

Ga, dros maar op, door dik en dun, naar huis,

Dros op, maar zonder mijn klandisie, man;

Ik dank je; zie maar, dat je ’t elders slijt.

Katharina.

Ik zag nog nooit een kleed van beter snit,

Zoo net gewerkt, zoo sierlijk, zoo bevallig;

Het schijnt, ge wilt, dat ik een speelpop word.

Petruccio.

Ja juist, hij wil, dat gij een speelpop wordt.

Snijder.

Zij zegt, uwe edelheid wil, dat zij een speelpop wordt.

Petruccio.

Hoe onbeschaamd! Je liegt, jij garenklos,

Jij vingerhoed! 106

Jij el, drie kwart el, half el, kwart el, achtste!

Jij mug, jij vloo, jij neet, jij schoorsteenkrekel,

Jij endje draad, mij tarten in mijn huis!

Voort, voort, jij lap, jij vod, jij lomp, jij snipper,

Of ik neem met jouw el je zóó de maat,

Dat heel je leven je deez’ praatjes rouwen!

Dat kleed, zeg ik nog eens, het is verknipt.

Snijder.

Uw edelheid vergist zich; ’t is gemaakt,

Precies zooals ’t mijn meester werd besteld,

Hier, Grumio, gaf hem op, hoe ’t wezen moest.

Grumio.

Dat gaf ik hem niet op; ik gaf de stof.

Snijder.

En wat hebt gij van ’t maken dan gezegd?

Grumio.

Dat moest met naald en draad; dat sprak van zelf.

Snijder.

En niet gezegd, hoe of de snit moest zijn?

Grumio.

Je hebt zeker al heel wat geboord?

Snijder.

Nog al.

Grumio.

Nu, kom mij dan toch niet aan boord met je praatjes; je hebt zeker al heel wat gekeerd; maar keer mijn woorden niet om; ik verkies nòch geboord nòch gekeerd te worden. Ik zeg je, dat ik je meester gezegd heb, het kleed te snijden; maar ik heb hem niet geheeten, het heelemaal stuk te snijden; ergo, je liegt.

Snijder.

Nu, hier heb ik de bestellijst tot bewijs.

Petruccio.

Lees op.

Grumio.

Die lijst liegt, dat ze zwart ziet, als ze zegt, dat ik het zoo besteld heb.

Snijder.

„Imprimis, een kleed met een ruim lijf.”

Grumio.

Meester, als ik iets van een ruim of een los lijf gesproken heb, naai me dan in den schoot er van, en sla me dood met een kluwentje bruin garen; ik heb gezegd: een kleed.

Petruccio.

Ga voort.

Snijder.

„Met een smallen, ronden kraag;”—

Grumio.

Ik erken, ik heb gesproken van een kraag.

Snijder.

„Met een pofmouw,”—

Grumio.

Ik erken: twee mouwen.

Snijder.

„De mouwen naar de mode uitgesneden.”

Petruccio.

Ja, daar zit ’em de schelmerij.

Grumio.

Dat is fout in de lijst, heer, fout in de lijst! Ik heb besteld, dat de mouwen uitgesneden zouden worden en weer toegenaaid; en dat wil ik tegen je volhouden, al is je pink ook met een vingerhoed gewapend. 149

Snijder.

Het is waar, wat ik zeg; en had ik je ergens anders, dan zou ik ’t je wel leeren.

Grumio.

Ik ben dadelijk tot je dienst, man; neem jij je bestellijst en geef mij je meetstok; en spaar me niet.

Hortensio.

Bewaar me, Grumio, je geeft niets voor.

Petruccio.

Nu, kort en goed, man; ’t kleed is niet voor mij.

Grumio.

Gij hebt gelijk, ’t is voor mijn meest’res.

Petruccio

(tot den Snijder). Neem ’t op, man, ’t is ten dienste van uw meester.

Grumio.

Schurk, bij je leven niet! het kleed van mijn meesteres opnemen ten dienste van je meester!

Petruccio.

Wel, man, wat zoek je daarachter?

Grumio.

O heer, daar steekt meer achter, dan gij denkt;

Het kleed opnemen van mijn meesteres.

Ten dienste van zijn meester! Foei! foei! foei!

Petruccio

(ter zijde). Hortensio, zeg, dat gij ’t betalen zult.[376]

(Luid.) Ga, neem het mee; wat vlug; geen enkel woord meer.

Hortensio

(tot den Snijder). Ik neem het kleed, vriend; morgen krijgt gij ’t geld;

En wees maar niet verstoord om zijne drift.

Vlug, neem het mee, en zeg dit aan je meester.

Petruccio.

Kom nu, mijn Kaatje, eens naar uw vader toe,

In dit armoedig, doch welvoeg’lijk kleed;

Met trotsche beurs, schoon need’rig van gewaad;

De geest alleen geeft aan het lijf waardij;

Gelijk de zon door zwarte wolken breekt,

Zoo schittert de eer zelfs in het need’rigst kleed.

Wie schat den meerkol hooger dan den leeuwrik,

Omdat zijn veed’ren fraaier zijn van kleur?

Wie acht een adder beter dan den aal,

Omdat haar bonte huid het oog bekoort?

Neen, Kaatjelief, gij zijt in ’t minst er niet

Te minder om, al is ’t gewaad wat min.

Zijt ge er beschaamd om, leg het mij ten last;

Wees dus goedsmoeds; wij gaan nu daad’lijk naar

Uws vaders huis om vroolijk feest te vieren.—

Ga, roep mijn volk; wij reizen daad’lijk af;

Men breng’ de paarden aan het eind der laan;

Daar stijgen we op; wij wandelen er heen.—

Laat zien; het is nu zeven uur omtrent,

Wij kunnen juist op etenstijd er zijn. 190

Katharina.

Geloof me, waarlijk, ’t is niet ver van twee;

’t Is tijd voor ’t avondmaal, eer gij er zijt.

Petruccio.

’t Zal zeven zijn, of ik stijg niet te paard;

Zie, wat ik zegge of doe, of wensch te doen,

Nooit is het goed.—Gij knapen, gaat maar heen;

Ik wil vandaag niet gaan, en, eer ik ’t doe,

Zal het zoo laat zijn, als ik ’t hebben wil.

Hortensio.

Ei, ei! dit heer stelt aan de zon de wet.

Tranio.

Heer, dit is ’t huis; verlangt gij, dat ik klop?

Pedant.

Wat anders? en als ik mij niet bedrieg,

Zal ik signor Battista nog wel voorstaan;

’t Mag twintig jaar zijn, sinds we saam in Genua

Onze’ intrek hadden in den Pegasus.

Tranio.

Goed; maar bewaar zoo, wat er ook gebeur’,

Uw deftigheid, zooals ’t een vader past.

Pedant.

Ik sta u borg;—maar, heer, daar komt uw dienaar;

Breng hem toch op de hoogte; dit is zaak.

Tranio.

O, geen bezwaar. Hé, Biondello, luister!

Pas nu goed op, en weet,—vergis u niet,—

Deez’ heer is thans Vincentio in persoon.

Biondello.

O, wees gerust.

Tranio.

En bracht ge uw boodschap over aan Battista?

Biondello.

Uw vader, zeide ik, was reeds in Venetië,

En wordt vandaag in Padua verwacht.

Tranio.

Ge zijt een kerel; hier, daar is wat drinkgeld.—

Daar komt Battista; heer, houd thans u goed.

Signor Battista, dat is wel getroffen.—

Dit, vader, is de heer, waar ik van sprak.

Ik bid u, geef uw vaderhart het woord;

Verzeker door mijn erfdeel mij Bianca.

Pedant.

Al zacht, mijn zoon!— 23

Vergun mij, heer: ik kwam naar Padua

Om schulden te innen, en daar meldt mijn zoon

Lucentio mij een zeer gewichtig nieuws,

Van liefde tusschen hem en uwe dochter;

En daar ik zooveel goeds van u vernam,

En merk, dat hij uw dochter teer bemint

En zij hem ook, zoo houd ik hem niet op,

En keur, zooals een zorg’lijk vader doet,

Goed, dat hij trouwt; en,—denkt gij zooals ik,—

Dan vindt ge mij bereid tot een verdrag,

En stemmen wij te zaam in ’t huw’lijk toe;

’k Wil geen bedenktijd nemen nu ’t u geldt,

Signor Battista; ’k hoor veel goeds van u.

Battista.

Vergun mij, heer, van mijn kant u te zeggen;—

Dat gij zoo kort en bondig spreekt, bevalt mij;

Wáár is het, dat uw zoon Lucentio hier

Mijn dochter mint en zij hem weer bemint,

Tenzij zij beiden hun gevoelens veinzen;

En daarom, als gij dit mij slechts verklaart,

Dat gij als vader met hem hand’len zult,

En haar een passend weduwgoed verzeek’ren,

Dan zijn wij ’t eens en is het huwlijk klaar

En geef ik graag mijn dochter aan uw zoon.

Tranio.

Ik dank u, heer. En waar vindt gij het best,

Dat de verloving plaats grijp’ en ’t contract,

Dat wederzijds voldoet, geteekend word’?

Battista.

Niet hier, Lucentio; potten hebben ooren,[377]

Zooals ge weet, en ’k heb vrij wat bedienden;

En de oude Gremio ligt er niet voor niets

Steeds op de loer; licht werden wij gestoord.

Tranio.

Dan in mijn woning, heer, als gij zoo wilt.

Mijn vader toeft er ook; wij kunnen daar

Van avond stil de zaak in orde brengen;

Ontbied uw dochter door uw dienaar hier;

Mijn dienaar spoede zich naar den notaris.

Het ergst is,—bij ’t onvoorbereid bezoek

Vindt gij waarschijnlijk slechts een schraal onthaal.

Battista.

Mij is het goed;—ga, Cambio, huiswaarts nu,

En zeg Bianca met u mee te gaan,

En, wilt ge, deel haar mede, hoe ’t hier staat;—

Dat hier de vader van Lucentio is,

En zij waarschijnlijk met Lucentio trouwt.

Lucentio.

De goden geven ’t! ’t is mijn hartewensch!

Tranio.

Haal er de goden maar niet bij; doch ga!

Signor Battista, mag ik u eens voorgaan?

Welkom! maar ’k vrees, het maal telt één gerecht;

Doch, heer, in Pisa maken we alles goed.

Battista.

Ik volg u. 72

Biondello.

Ik volg u. Cambio!

Lucentio.

Ik volg u. Cambio! Wat wilt ge, Biondello?

Biondello.

Hebt gij wel gezien, hoe mijn meester u een oogje gaf en u toelachte?

Lucentio.

Wat zou dat, Biondello?

Biondello.

Och niets; maar hij heeft mij hier achtergelaten, om u de beteekenis of toepassing van zijn teekens en wenken uit te leggen.

Lucentio.

Kom aan dan, voor den dag met de toepassing!

Biondello.

Welnu, Battista is goed bezorgd en wordt aan den praat gehouden door den bedriegenden vader van een bedrogvollen zoon.

Lucentio.

En wat verder met hem?

Biondello.

En zijn dochter moet onder uw geleide er komen avondmalen.

Lucentio.

En verder?

Biondello.

De oude priester van de St.-Lucaskerk staat op alle uren van den dag tot uw beschikking.

Lucentio.

En wat moet dit alles?

Biondello.

Meer weet ik er niet van, dan dat ze bezig zijn met een waardelooze verzekering; verzeker gij u inmiddels van haar, cum privilegio ad imprimendum solum; naar de kerk; neem den priester, den koster en ettelijke geldige eerbare getuigen:

Lucentio.

Hoor nog eens, Biondello!

Biondello.

Ik heb geen tijd meer, maar ik weet van een deerne, die trouwde op een achtermiddag, toen ze in den tuin ging, om peterselie te plukken voor het opvullen van een konijn; zoo kunt gij het ook wel, heer; en nu vaarwel, heer. Mijn meester heeft mij naar de St.-Lucaskerk gestuurd, om den pastoor te zeggen, dat hij klaar moet staan tegen dat gij er komt met uw appendix.

Lucentio.

Ik kan en wil, als zij er maar mee instemt;

Wis stemt zij in; wel, dan geen aarz’ling meer!

Het loop’ hoe ’t loop’, ik ga ’t haar ronduit voorslaan;

En veel moet tegen zijn, als wij er ons niet doorslaan.

Petruccio.

Komaan dan, nu maar naar uws vaders huis!

Heer God, hoe hel, hoe vriend’lijk schijnt de maan!

Katharina.

De maan! de zon, ’t is nu geen maneschijn.

Petruccio.

Ik zeg, het is de maan, die daar zoo schijnt.

Katharina.

Ik zeg, het is de zon, die daar zoo schijnt.

Petruccio.

Nu, bij mijn moeders zoon, dus bij mijzelf,

Maan zal het zijn of ster of wat ik wil,

Eer ik op reis ga naar uws vaders huis;—

Hei daar! geleidt de paarden maar terug;—

Steeds tegenspraak, en niets dan tegenspraak!

Hortensio.

Geef hem gelijk, of anders gaan wij nooit.

Katharina.

O voorwaarts toch; wij zijn nu eens zoo ver;

En zij het maan of zon of wat gij wilt;

Al wildet gij het ook een nachtlicht noemen,

Ik zweer, voortaan zal ’t ook voor mij zoo zijn.

Petruccio.

Ik zeg, het is de maan.

Katharina.

Ik zeg, het is de maan. Ja, ’k weet, zoo is ’t.

Petruccio.

Kijk, hoe onwaar! het is de lieve zon.

Katharina.

Ja, dan is ’t, lieve God, de lieve zon;—

Maar ’t is de zon niet meer, zegt gij van neen;

Zoo wisselt ook de maan naar uwen wil.

Zooals gij ’t noemen wilt, zoo is het ook;

En zoo zal ’t ook voor Katharina zijn.

Hortensio.

Petruccio, nu vooruit; gij houdt het veld.

Petruccio.

Vooruit dan, voort; zoo rolt de bal wel goed

En poedelt niet meer zijwaarts aan ’t beschot.—

Maar kijk, wie komt ons daar gezelschap houden?

(Tot Vincentio.) Goê morgen, schoone jonkvrouw, zoo op reis?— 27

Zeg, lieve Kaatje, zeg mij eens oprecht,

Zaagt ge ooit een frisscher jonkvrouw, op wier wangen

Het wit en rood zoo om den voorrang streden?

En welke sterren sieren zoo den hemel,

Als die twee oogen ’t hemelsche gelaat?—

Schoon, lieflijk kind, nog eenmaal goeden dag!—

Omarm haar, Kaatjelief, zij is zoo schoon.

Hortensio.

Hij maakt den man nog gek, dien hij tot vrouw maakt.

Katharina.

Jong, maagd’lijk knopje, schoon en frisch en zoet;

Waar gaat gij heen? en waar behoort gij thuis?

Gelukkig de ouders van zoo schoon een kind;

Driewerf gelukkig hij, wien ’t gunstig lot

U als beminn’lijk echtgenoot beschikt!

Petruccio.

Hoe heb ik ’t, Kaatje, zijt gij niet bij zinnen?

Dit is een man, oud, rimp’lig, bleek, verweerd;

En niet een maagd, zooals gij hem daar noemt.

Katharina.

Vergeef mij, oude heer, mijn oogen dwaalden;

Zij waren door de felle zon verblind;

En alles, wat ik zag, kwam groen mij voor.

Nu merk ik eerst, gij zijt een waardig vader;

Vergeef mij, bid ik u, deez’ dolle dwaling.

Petruccio.

Ja, doe dat, waardig vader, en deel ook

Ons meê, waarheen gij reist; gaan we éénen weg

Dan zal ons uw gezelschap welkom zijn.

Vincentio.

Mijn waarde heer,—en gij mijn vroolijk vrouwtje,

Die met uw vreemden groet mij hebt verbaasd,—

Ik heet Vincentio en ik woon in Pisa,

En wil naar Padua; daar ga ik mijn zoon

Bezoeken, dien ’k in lang niet heb gezien.

Petruccio.

Hoe heet hij, heer?

Vincentio.

Hoe heet hij, heer? Lucentio, waarde heer.

Petruccio.

Wees welkom, heer; en dubbel, om uw zoon. 59

Nu mag ik u, niet om uw leeftijd slechts,

Maar uit verwantschap, vader noemen; want

De zuster van mijn vrouw, deez’ dame, is juist

Met uwen zoon getrouwd. Wees niet verschrikt;

’t Zij u geen leed; zij is van elk geacht,

Brengt heel wat mee, en is van eed’len stam;

En ze is begaafd, beschaafd, zooals men voor

De gade van een edelman kan wenschen.

Dus, oude heer Vincentio, reik me uw hand;

En gaan wij samen naar uw wakk’ren zoon,

Wien wis uw aankomst recht verblijden zal.

Vincentio.

Maar is dit waar, of is ’t uw lust, uit scherts,

Als reizigers wel meer doen, aan een vreemd’ling,

Dien ge aantreft, zoowat op de mouw te spelden?

Hortensio.

Neen, ’t is zoo, vader, ik verzeker ’t u.

Petruccio.

Ga mede en overtuig uzelf er van;

Onze eerste grap doet u wantrouwend zijn.

Hortensio.

Petruccio, zie, dit steekt me een hart in ’t lijf.

Naar ’t weeuwtje nu; en mocht ze ook eigenzinnig zijn,

Niet vrucht’loos leerdet gij Hortensio goed vinnig zijn.

Biondello.

Stil en vlug, heer; want de priester staat gereed.

Lucentio.

Ik vlieg, Biondello; maar ze mochten u thuis noodig hebben; ga gij dus weg.

Biondello.

Neen, zeker niet; ik moet eerst zien, dat gij de kerkdeur achter den rug hebt; en dan spoed ik mij, zoo vlug ik kan, naar mijn meester terug.

Gremio.

Ik sta verbaasd, dat Cambio nog niet komt.

Petruccio.

Hier is het, heer; dit is Lucentio’s huis;

Mijn vader woont wat dichter naar de markt;

Daar moet ik heen, heer, en verlaat u hier.

Vincentio.

Toch niet, voordat we een roemer samen leegden;

Ik heet u graag hier welkom met een dronk,

En hoogstwaarschijnlijk wacht ons een feestmaal.

Gremio.

Ze zijn daar binnen met iets bezig; gij moogt wel wat harder aankloppen. 14

Pedant.

Wie klopt daar zoo luid, alsof hij de deur wilde inslaan?

Vincentio.

Is signore Lucentio thuis, heer?

Pedant.

Wel tehuis, heer; maar niet te spreken.

Vincentio.

Maar als nu iemand hem een honderd pond of twee kwam brengen, om er goede sier mee te maken?

Pedant.

Houd uw honderd pond maar voor uzelf; hij zal ze niet behoeven, zoolang ik leef.

Petruccio.

Ziet ge, ik heb u wel verteld, dat uw zoon in Padua bemind is.—Hoor eens, heer,—om allen omhaal te vermijden,—ik bid u, zeg aan signore Lucentio, dat zijn vader van Pisa is aangekomen en hier aan de deur staat, om hem te spreken.

Pedant.

Dat is niet waar; zijn vader is al lang hier en kijkt op dit oogenblik uit het venster.

Vincentio.

Zijt gij zijn vader?

Pedant.

Ja, heer, als ik zijn moeder gelooven mag; die heeft het mij altijd gezegd.

Petruccio

(tot Vincentio). Wel zoo, heerschap; dat is toch klinkklare schurkerij, eens anders naam aan te nemen.

Pedant.

Houd hem aan, den spitsboef! hij is zeker van plan, iemand hier in de stad op te lichten, onder mijn naam. 41

Biondello.

Ik heb ze samen in de kerk gezien; de Hemel schenke hun een gelukkige vaart!—Maar wie is daar? mijn oude meester Vincentio? O wee, nu is het uit met ons, we zijn verloren!

Vincentio

(Biondello bespeurende). Zoo, kom hier, galgebrok!

Biondello.

Ik hoop, heer, dat ik mag kiezen, wat ik wezen wil.

Vincentio.

Kom hier, schurk! Wat, wilt ge mij niet kennen?

Biondello.

U kennen, heer? neen, heer; ik kan u niet kennen, want ik heb u van mijn leven nooit gezien.

Vincentio.

Wat, gij doortrapte spitsboef, hebt gij den vader van uw meester, Vincentio, nooit gezien?

Biondello.

Wat! mijn ouden, eerwaardigen ouden meester? ja zeker, heer; zie, die kijkt daar uit het venster.

Vincentio.

Hoe durf je dat zeggen?

Biondello.

Help, help, help! hier is een dolleman, die mij wil vermoorden!

Pedant.

Help, mijn zoon! help, signore Battista!

Petruccio.

Kom, Kaatje, laat ons wat ter zijde gaan, om te zien, hoe deze twist afloopt.

Tranio.

Heer, wie zijt gij, die mijn dienaar een pak slaag toedient?

Vincentio.

Wie ik ben, heer? Neen, wie zijt gij, heer? O hemelsche goedheid! O opgepinkte schelm! Een zijden kamizool! een fulpen broek! een scharlaken mantel en een punthoed!—O, ik ben geruïneerd! geruïneerd! Terwijl ik thuis mijn zaken bij elkander houd, lappen mijn zoon en mijn dienaar alles op de hoogeschool er door.

Tranio.

Komaan! wat beteekent dit alles?

Battista.

Wat, is de man niet wijs?

Tranio.

Heer, naar uw voorkomen schijnt gij een bedaard oud heer, maar naar uw praatjes is het dolhuis uw plaats. Wat gaat het u aan, heer, of ik goud en parels draag? Ik dank het mijn goeden vader, dat ik het doen kan.

Vincentio.

Uw vader, schurk! dat is een zeilmaker uit Bergamo.

Battista.

Gij bedriegt u, heer; gij bedriegt u, heer. Hoe denkt gij dan wel, dat hij heet?

Vincentio.

Hoe hij heet? Alsof ik niet wist, hoe hij heet! Ik, die hem heb grootgebracht van zijn derde jaar af! zijn naam is Tranio.

Pedant.

Maak, dat gij weg komt, dolle ezel! Zijn naam is Lucentio; en hij is mijn eenige zoon, en erfgenaam van mijn geheel vermogen, van mij, signore Vincentio. 89

Vincentio.

Lucentio! O, hij heeft zijn meester omgebracht!—Vat hem, ik beveel het, in naam des hertogs!—O mijn zoon! mijn zoon! Zeg mij, gij schurk, waar is mijn zoon Lucentio?

Tranio.

Roep toch een gerechtsdienaar (Een Dienaar af.), dat deze dolleman naar de gevangenis gebracht worde;—vader Battista, ik bid u, draag zorg, dat hij voor het gerecht komt.

Vincentio.

Ik naar de gevangenis!

Gremio.

(Tot den Gerechtsdienaar.) Houd af, man; hij moet niet naar de gevangenis.

Battista.

Bemoei er u niet mee, signore Gremio; ik zeg, hij moet wel naar de gevangenis.

Gremio.

Pas op, signore Battista, dat gij u hierbij de vingers niet brandt; ik durf er op zweren, dat dit de echte Vincentio is.

Pedant.

Zweer, als gij durft.

Gremio.

Neen, zweren durf ik er niet op.

Tranio.

Dan waart gij ook wel in staat om te zeggen, dat ik niet Lucentio ben.

Gremio.

Ja, u ken ik als signore Lucentio.

Battista.

Weg met dien leuteraar; naar de gevangenis met hem!

Vincentio.

Worden vreemdelingen hier zoo voortgesleurd en mishandeld?—O gij afschuwelijke booswicht!

Biondello.

O het loopt mis met ons, en.... daar staat hij! Verloochen hem, zweer hem af, of anders is het uit met ons.

Lucentio

(knielt voor Vincentio). Vergeving, goede vader!

Vincentio.

Beste zoon! gij leeft!

Bianca.

Vergeving, waarde vader!

Battista.

Vergeving, waarde vader! Wáárvoor, kind?

Waar is Lucentio?

Lucentio.

Waar is Lucentio? Hier, hier is Lucentio,

En de echte zoon van de’ echten heer Vincentio;

Door ’t huw’lijk werd, terwijl een valsche schijn

Uw oogen heeft misleid, uw dochter mijn.

Gremio.

’t Is een complot, ik zie ’t, om allen te misleiden!

Vincentio.

Waar is die duivelsche schavuit, die zoo

Brutaal mij heeft beschimpt, die Tranio? 124

Battista.

Maar zeg mij, dit is toch mijn Cambio?

Bianca.

Uit Cambio werd nu Lucentio.

Lucentio.

De liefde deed die wond’ren. Liefde voor

Bianca deed mij Tranio’s stand aanvaarden,

Terwijl hij mijne rol speelde in de stad;

In ’t eind ben ik gelukkig in de haven

Van mijn gewenschte zaligheid geraakt;—

Wat Tranio deed, deed hij op mijn bevel;

Vergeef hem, vaderlief, om mijnentwil.

Vincentio.

Ik splijt den schelm den neus, die mij ten kerker wou verwijzen.

Battista

(tot Lucentio). Maar gij, heer, hoor eens, hebt gij dus mijn dochter gehuwd, zonder naar mijn goedvinden te vragen?

Vincentio.

Wees maar voor niets beducht, Battista; gij zult wel tevreden zijn, stel u gerust; maar ik ga naar binnen; ik wil wraak nemen over die schurkenstreken.

Battista.

En ik wil ’t mijne hebben van die streken.

Lucentio.

Gerust, mijn lief, uw vader zal niet toornen.

Gremio.

Mijn koek ligt in de asch, maar ik ga mee naar binnen;

Want buiten het maal heb ik niets meer te winnen.

Katharina.

Kom, mijn gemaal, en zien wij, hoe dit afloopt.

Petruccio.

Geef me eerst een kus, mijn Kaatje, dan is ’t goed.

Katharina.

Wat! midden op de straat?

Petruccio.

Wat! schaamt ge u over mij?

Katharina.

God beware mij, neen;—maar ik schaam mij, te kussen.

Petruccio.

Kom, dan naar huis weer toe;—gij knaap, maak alles klaar.

Katharina.

Neen, blijf toch, bid ik u; daar hebt ge uw kusje, man.

Petruccio.

Is ’t nu niet goed?—Kom, lieve Kaat,

Beter eens dan nimmer, ’t is nimmer te laat.

Lucentio.

Ten laatste stemt, wat lang niet samenklonk;

En is het woeden van den krijg voorbij,

Dan lacht men graag om vroeg’ren schrik en angst.—

Bianca-lief, begroet gij mijnen vader,

Den uwen groet ik even hartlijk hier;—

Broeder Petruccio,—zuster Katharina,—

En gij Hortensio, met uw lieflijk weeuwtje,—

Viert vroolijk feest, weest welkom in mijn huis;

Dit klein onthaal is slechts een nagerecht

Van ’t groote feestmaal; ’k bid u, zet u neer;

En nu bij ’t eten ’t praten niet vergeten!

Petruccio.

’t Is altijd, zit en eet, en eet en zit!

Battista.

In Padua heerscht vriendlijkheid, Petruccio.

Petruccio.

Ja, Padua schenkt niets dan vriendlijkheid.

Hortensio.

Ja, waar’ dit zoo, het ware ons beiden goed.

Petruccio.

Zijn weeuwtje, zie ik, ducht Hortensio.

Weduwe.

Verstijv’ mijn tong, indien ik iemand ducht.

Petruccio.

Gij zijt scherpzinnig, toch mist gij den zin;

’k meende, dat Hortensio u ducht.

Weduwe.

Die duiz’lig is, gelooft, dat alles draait.

Petruccio.

Gij draait er u goed uit.

Katharina

(tot de Weduwe). Hoe meent gij dit?

Weduwe.

Ik geef terug, wat ik van hem ontving.

Petruccio.

Van mij ontving?—Hoe smaakt dit aan Hortensio?

Hortensio.

Zij meent, zij geeft aan u uw steek terug.

Petruccio.

Gevat, man; weeuwtje, dit verdient een kus.

Katharina.

„Die duiz’lig is, gelooft, dat alles draait;”—

Ik bid u, zeg toch eens, wat gij bedoelt. 27

Weduwe.

Uw man, die door een feeks geplaagd is, meet

Het leed mijns mans naar zijne kwelling af;

Ziedaar, wat ik bedoeld heb.

Katharina.

Ziedaar, wat ik bedoeld heb. Uw bedoeling

Is boos, zeer boos.

Weduwe.

Is boos, zeer boos. Juist, gij toch waart bedoeld.

Katharina.

Ja, ik word boos, heb ik met u te doen.

Petruccio.

Kom, troef haar, Kaatje!

Hortensio.

Kom, troef haar, Kaatje! Troef haar, weeuwtje!

Petruccio.

Een honderd mark; mijn Kaatje krijgt haar onder.

Hortensio.

Dat hoeft niet; ik neem ’t aan.

Petruccio.

Gesproken als een man.—Vriend, houd u goed!

Battista.

Wel, Gremio, wat zegt ge van dit volk?

Gremio.

Ze stooten met de koppen aardig saam.

Bianca.

Als jonge bokken zou een spotter zeggen,

Die nog geen wapen hebben voor hun stoot.

Vincentio.

Zoo, bruidje, wordt ge wakker op dit punt?

Bianca.

Wel wakker, niet verschrikt; ik slaap weer in.

Petruccio.

Neen, neen; gij loopt niet vrij, gij zijt begonnen;

Verwacht alzoo een scherpen pijl of twee.

Bianca.

Ben ik uw vogel? ’k Zoek een ander bosch;

Vervolg mij met uw pijl dan, als gij kunt;—

Vaart allen wel!

Petruccio.

Daar is zij mij ontsnapt.—Signore Tranio,

Gij miktet op dat vogeltje en schoot mis!

Een dronk op ieder nu, die schoot en miste.

Tranio.

O heer, ’k was voor Lucentio als een windhond,

Die dapper loopt en voor zijn meester vangt.

Petruccio.

Een vlugge vergelijking, maar wat hondsch.

Tranio.

’t Is goed, heer, dat ge voor uzelven jaagdet;

Men meent, uw hinde loopt wel bek-af. 56

Battista.

Oho, Petruccio! Tranio trof u daar.

Petruccio.

Ik dank u voor dat schampschot, goede Tranio!

Hortensio.

Erken, erken! Heeft hij u niet geraakt?

Petruccio.

Hij heeft mij wat geschampt, ik wil ’t erkennen;

Maar, vloog de scherts ook raak’lings langs mij heen,

Tien tegen één, zij trof u beide’ in ’t hart.

Battista.

Nu, ’k denk in goeden ernst, mijn zoon Petruccio,

Gij hebt toch wel het lastigst wijf van allen.

Petruccio.

En ik zeg „neen”;—maar neemt de proef er van;

Laat elk van ons zijn vrouw eens hier ontbieden,

En hij, wiens vrouw dan het gehoorzaamst is,

En ’t eerste komt, wanneer hij om haar zendt,

Die wint den prijs, waar wij om zullen wedden.

Hortensio.

’t Is goed; en wat is de inzet?

Lucentio.

’t Is goed; en wat is de inzet? Twintig kronen.

Petruccio.

Twintig kronen!

Dat waag en zet ik op mijn valk of hond.

Maar twintigmaal zooveel wel op mijn vrouw.

Lucentio.

Nu honderd dan!

Hortensio.

Nu honderd dan! ’t Is goed.

Petruccio.

Nu honderd dan! ’t Is goed. Goed, aangenomen!

Hortensio.

Wie zal beginnen?

Lucentio.

Wie zal beginnen? Dat wil ik doen.—Ga,

Biondello, vraag dat uw meest’res hier kome.

Biondello.

Ik ga.

Battista.

Mijn zoon, ik sta u half; Bianca komt.

Lucentio.

Neen, niets daarvan; ik neem ’t geheel op mij.

Nu, nu, hoe is ’t?

Biondello.

Heer, mijn meest’res laat zeggen,

Dat ze iets te doen heeft en niet komen kan!

Petruccio.

Zoo! iets te doen heeft en niet komen kan.

Is dat een antwoord?

Gremio.

Is dat een antwoord? Ja, en vriend’lijk ook;

Bid God, dat u uw vrouw geen erger zend’.

Petruccio.

Ik hoop, een beter.

Hortensio.

Biondello, ga, verzoek mijn vrouw, dat zij

Hier daad’lijk bij mij komt. 87

Petruccio.

Hier daad’lijk bij mij komt. O zoo, verzoeken;

Dan moet en zal ze komen.

Hortensio.

Dan moet en zal ze komen. Heer, ik vrees,

Doe wat ge wilt, voor u helpt geen verzoek.

Waar blijft mijn vrouw?

Biondello.

Zij zegt, gij hebt gewis een grapje voor;

Zij wil niet komen, vraagt, dat gij bij háár komt.

Petruccio.

Van kwaad tot erger! wil niet komen! Ha!

’t Is onverdraaglijk, onuitstaanbaar, slecht!

Nu, Grumio, ga tot uw meest’res, en zeg,

Dat ik beveel, dat zij hier bij mij komt.

Hortensio.

Ik weet, wat volgt.

Petruccio.

Ik weet, wat volgt. Wat dan?

Hortensio.

Ik weet, wat volgt. Wat dan? Dat zij niet wil.

Petruccio.

De schâ moet ik dan dragen, dat is al.

Battista.

Bij onze lieve vrouw! Zie, Katharina!

Katharina.

Wat is uw wensch, heer, dat gij om mij zondt?

Petruccio.

Waar zijn uw zuster en Hortensio’s vrouw?